Krótka historia - Kiedy się obudziłem, było już ciemno. Opuściłem dom. Moje oczy szukały Siny, ale ciemność utrudniała mi rozpoznanie. Wtedy mnie zauważyli. Wysłali do mnie chłopca. Wziął mnie za rękę i wyprowadził. Przyszliśmy do innego domu - bardziej ozdobnego niż chata dookoła, jeśli można mówić o dekoracji. Chłopiec odsunął matę, która służyła zamiast drzwi i zaprosił mnie do środka.

Nasz pacjent tam leżał, a obok niego stali Sin i starzec. Podszedłem do nich. Grzech cofnął się, a starzec podniósł lampę, abym mógł zobaczyć mężczyznę. Czoło miał pokryte potem. Ukląkłem na ziemi i ująłem jego głowę w dłonie. Nie, było dobrze. Wyzdrowieje. Przyjechaliśmy na czas.

W tych rejonach byłoby dla nas niebezpieczne, gdyby pacjent umarł. To, jak nas przyjęto, zależało od powodzenia leczenia. Przychylność mieszkańców tego regionu zależała od tego, czy sprostamy ich oczekiwaniom. Więc tutaj się udało.

Pomocnik starego człowieka wyszedł z ciemnego kąta chaty. Wyciągnął rękę i pomógł mi wstać. Milczeliśmy. Starzec umieścił lampę w dłoniach chłopca i zaczął malować ciało mężczyzny roztworem. Pomógł mu grzech. Zapach i kolor były mi obce.

„To nowe lekarstwo” - powiedział cicho Sin, aby nie obudzić pacjenta - „próbowaliśmy połączyć naszą wiedzę. Zobaczymy, czy zadziała zgodnie z naszymi oczekiwaniami ”. Skończyli pracę i wręczyli mi miskę roztworu. Wąchałem. Zapach był ostry i niezbyt przyjemny. Zanurzyłem palec i polizałem go. Lek był gorzki.

Wyszliśmy z chaty. Chłopiec został, aby opiekować się pacjentem. Obaj mężczyźni widzieli zmęczenie.

- Odpocznijcie - powiedziałem im. „Zostanę.” Gorączka mężczyzny martwiła mnie tak samo, jak nieczyste środowisko. Mężczyźni poszli do chaty starca. Stałem przed namiotem z miską lekarstwa w dłoni.

Wróciłem do pacjenta. Chłopiec usiadł obok niego, wycierając czoło. Uśmiechnął się. Mężczyzna oddychał dość regularnie. Odstawiłem miskę z lekarstwem i usiadłem obok chłopca.

- Nie musisz tu być, proszę pani - powiedział chłopiec w naszym języku. „Jeśli pojawią się komplikacje, zadzwonię.” Byłem zaskoczony, że znał nasz język.

Zaśmiał się: „Nie jesteśmy tak niewykształceni, jak myślisz” - odpowiedział. Zaprotestowałem. Nigdy nie lekceważyliśmy wiedzy i doświadczenia ludzi z innych regionów. Nigdy też nie odmawialiśmy przyjęcia tego, co dla nich działało. Uzdrowienie to nie kwestia prestiżu, ale próba przywrócenia ciału i duszy dawnej siły - zdrowia. Należy do tego wykorzystać wszelkie środki.

„Co jest w tym lekarstwie?” - zapytałem. Chłopiec nazwał drzewo, którego kory używa się do obniżenia gorączki i liści do dezynfekcji. Próbował mi to opisać, ale ani opis, ani imię nic mi nie mówiły.

"Dam ci dziś rano, pani", powiedział, widząc próżność swoich wysiłków.

Lek przejął kontrolę. Stan mężczyzny ustabilizował się. Zostawiłem go w leczeniu Siny i starca i poszedłem z chłopcem na poszukiwanie drzewa. Skrupulatnie zapisywałem nowo zdobytą wiedzę na tabelach. Chłopakowi spodobało się, gdy wyrzeźbiłem postacie w ziemi i poprosiłem o kafelek. Narysował na nim drzewo i wydrukował liść po drugiej stronie. To był świetny pomysł. W ten sposób roślinę można było znacznie lepiej zidentyfikować.

Zostaliśmy. Wioska była ładna i cicha. Ludzie nas akceptowali, a my staraliśmy się nie zmieniać ich przyzwyczajeń i dostosowywać się. Byli to ludzie bardzo tolerancyjni, prostolinijni i uczciwi. Separacja od reszty świata zmusiła ich do podjęcia środków zapobiegających małżeństwom rodzeństwa i rodzinie. Złożony system imion pomógł określić, kto może z kim się ożenić, zmniejszając możliwość niepożądanych zwyrodnień. Dlatego samotni mężczyźni i kobiety mieszkali oddzielnie.

Na razie mieszkałem w domu starej kobiety i Sina z miejscowym uzdrowicielem, ale wieśniacy zaczęli budować własną chatę. Szałas, który miał być odseparowany w środku. Sin i chłopiec przygotowali rysunki. Mieszkanie miało mieć pomieszczenie dla każdego z nas i wspólną przestrzeń pośrodku, która miała służyć jako gabinet i gabinet. Po naszym wyjeździe przydaliby się starzec i chłopiec.

Nie mieliśmy tu dużo pracy. Ludzie byli całkiem zdrowi, więc wykorzystaliśmy ten czas na poszerzenie wiedzy o ich uzdrawiających zdolnościach, a my sami, starzy mężczyźni i chłopcy, przekazaliśmy dalej to, co wiedzieliśmy. Starałem się wszystko dokładnie zapisać. Stoły rosły. Chłopiec, którego umiejętności rysowania były zdumiewające, malował pojedyncze rośliny na stołach i odbijał ich kwiaty i liście w glinie. Otrzymaliśmy katalog nowych i starych roślin, które były używane do leczenia.

Musiałem porozmawiać ze starszym o tym, co zrobił podczas operacji. O tym, jak oddzielił moje uczucia od uczuć pacjenta. Poprosiłem więc chłopca o pomoc w tłumaczeniu.

- Nie ma w tym żadnej magii - powiedział mi z uśmiechem. „W końcu robisz to sam, próbując się uspokoić. Spełniasz tylko ich oczekiwania, a one ostatecznie w większości sobie pomogą. Ty też podświadomie oczekiwałeś, że ci pomogę, i przestałeś się bać ”.

To, co powiedział, zaskoczyło mnie. Ninnamaren nauczył mnie odwracania uwagi i dzielenia uczuć na mniejsze części. Nie zawsze się udawało. W niektórych sytuacjach byłem w stanie kontrolować swoje uczucia, ale czasami one mnie kontrolowały. Nie, nie było dla mnie do końca jasne, co ten starzec miał na myśli. Jaką rolę odegrał w tym wszystkim strach?

„Spójrz, urodziłeś się z tym, z czym się urodziłeś. Nie można go anulować. Jedyne, co możesz z tym zrobić, to nauczyć się z tym żyć. Kiedy się boisz, kiedy próbujesz uciec od swoich zdolności, nie możesz nauczyć się ich kontrolować. Wiem, że przynoszą ból, dezorientację i wiele innych nieprzyjemnych uczuć. Od tego uciekasz, a potem te uczucia cię wygrywają - czekał, aż chłopak przetłumaczy swoje słowa i obserwuje mnie.

„Kiedy leczysz ciało, najpierw je badasz, dowiadujesz się, co spowodowało chorobę, a następnie szukasz lekarstwa. To samo dotyczy twoich umiejętności. Nie znajdziesz wcześniej lekarstwa, jeśli nie spróbujesz rozpoznać indywidualnych uczuć - jeśli od nich uciekniesz. Nie musisz doświadczać ich bólu jako własnego ”.

Myślałem o jego słowach. Próbując uspokoić pacjentów, wyobrażałem sobie sceny, które kojarzą się z przyjemnymi emocjami. Więc przekazałem im moje poczucie spokoju i dobrego samopoczucia. Było dokładnie odwrotnie. Przekazali mi ból i strach, a ja po prostu je zaakceptowałem - nie walczyłem z nimi, nie próbowałem ich mylić z innymi.

Nie próbowałem nawet znaleźć przyczyny tego, co sprawiło, że się czuł. To było jasne w chorym ciele. Dostrzegłem duszę obolałą i smutną, ale nie próbowałem jej leczyć - strach przed ich uczuciami przeszkodził mi w tym i nie pozwolił mi o nich myśleć.

"Wiesz" - powiedział starzec - "Nie mówię, że wszystko jest zawsze takie gładkie. Warto jednak spróbować - przynajmniej spróbować, zbadać to, czego się boimy, choć nie jest to przyjemne. Wtedy mamy szansę nauczyć się go akceptować. Skończył i milczał. Spojrzał na mnie z pełnym zrozumieniem i czekał.

"Jak?" Zapytałem.

"Nie wiem. Nie jestem tobą. Każdy musi sam znaleźć drogę. Słuchaj, nie wiem, jak się czujesz, mogę tylko zgadywać z twojego wyrazu twarzy, z twojego nastawienia, ale nie wiem, co się w tobie dzieje. Nie mam twojego daru i nie doświadczam tego, czego ty doświadczasz. Nie mogę. Jestem sobą - mogę pracować tylko z tym, co mamy, a nie z tym, co masz ”.

Ukłoniłem się. Nie było sprzeczności z jego słowami. „A jeśli to, co czuję lub myślę, nie jest ich uczuciami, ale moimi własnymi? Twój własny pomysł na to, co się w nich dzieje ”.

"To jest możliwe. Tego też nie można wykluczyć. ”Przerwał:„ Przekazujemy naszą wiedzę z pokolenia na pokolenie ustnie. Polegamy na naszej pamięci. Masz coś, co zachowuje wiedzę i wiedzę - to jest Pismo. Spróbuj go użyć. Szukaj. Znajdź najlepszy sposób wykorzystania prezentu dla innych i dla siebie. Może pomoże tym, którzy przyjdą po ciebie lub tym, którzy są na dobrej drodze do początku. "

Przypomniałem sobie bibliotekę w Erid. Cała wiedza zapisana na tablicach zostanie zniszczona przez wojnę. Wszystko, co zebrano za tysiąc lat, przepadnie i nic nie zostanie. Ludzie będą musieli zacząć od początku. Ale nie znałem powodu niszczenia starych pism, niszczenia starych i nowych technologii.

Wstał i powiedział coś do chłopców. Roześmiał się. Spojrzałem na nich. "Powiedział, że muszę wyjść na dzisiejszy wieczór," powiedział chłopiec. "Wiele się dzisiaj nauczyłem."

Nadszedł czas, aby Chul przybył na ten świat. Dostarczenie wioski było sprawą kobiet, ale chciałem, aby Sin pomógł mojemu dziecku ujrzeć światło tego świata. Próbowałem wytłumaczyć kobietom nasze zwyczaje i tradycje, choć one nie rozumiały, tolerowały moją decyzję i słuchały uważnie, gdy mówiłem o naszych zwyczajach.

W chacie wszystko zaczęło się gromadzić dla dziecka. Ubrania, pieluchy, zabawki i kołyska. To był piękny okres, czas oczekiwania i radości. Miesiąc wcześniej urodziła się inna kobieta, więc wiedziałem, jakie były ich rytuały i że radość, którą okazywali, była nad każdym nowym życiem. Uspokoił się. Uspokoiła mnie atmosfera jaka tu panowała. W naszym poprzednim miejscu pracy nie było urazy i wrogości. Był dobry klimat, który pozwolił Chul.Ti na świat.

Patrzyłem na miesięcznego chłopca i jego matkę. Oboje byli zdrowi i pełni życia. Niczego im nie brakowało. Tam zaczął się ból. Kobieta złapała chłopca i zawołała pozostałych. Zaczęli przygotowywać rzeczy do porodu. Jeden z nich pobiegł do Siny. Żaden z nich nie wszedł do naszej chaty. Otoczyli ją i czekali, czy ich usługi były potrzebne.

Sin spojrzał na mnie. Coś mu nie pasowało. Starał się niczego nie zauważyć, ale wiedzieliśmy za długo i za dobrze, żeby coś ukryć. W obawie kładę ręce na brzuchu. Chul. Ona żyła. To mnie uspokoiło. Żyła i próbowała wydostać się na światło tego świata.

To były długie narodziny. Długie i ciężkie. Byłem wyczerpany, ale szczęśliwy. Trzymałem Chul.Ti w ramionach i nadal nie mogłem dojść do siebie po cudu narodzin nowego życia. Kręciło mi się w głowie i miałem mgłę przed oczami. Zanim zapadłem się w ramiona ciemności, ujrzałem twarz Sina przez zasłonę mgły.

- Podaj jej imię, proszę. Daj jej imię! ”Tunel otworzył się przede mną i przestraszyłem się. Nie będzie nikogo, kto by mi towarzyszył. Poczułam ból, ogromny ból z powodu nie zobaczenia Chul Nie mogłam przytulić swojego dziecka. Potem tunel zniknął, a zanim otoczyła ciemność, obrazy uciekły z mojej głowy, których nie mogłem uchwycić. Moje ciało i moje dusze wołały o pomoc, broniły się i doświadczały ogromnego strachu przed śmiercią, niezrealizowanego zadania i niedokończonej podróży. Martwię się o mojego małego Chul.Ti.

Obudziła mnie znajoma piosenka. Piosenkę, którą śpiewał ojciec Sina, piosenkę, którą mężczyzna śpiewał swojemu synowi po śmierci matki, piosenkę, którą Sin zaśpiewał mi, gdy umarł Ensi. Teraz śpiewał tę piosenkę mojemu dziecku. Trzymał go w ramionach i kołysał się. Podobnie jak jego ojciec w tym czasie przyjął rolę matki - moją rolę.

Otworzyłem oczy i spojrzałem na niego z wdzięcznością. Wziął moją córkę i dał jej ceremonię: "Ona nazywa się Chul. Cóż, pani, tak jak chciałaś. Niech An zostanie przez nią pobłogosławiona, niech jej szczęśliwy los ją określi.

Wybraliśmy dobre miejsce na narodziny Chul.Ti. Cichy i przyjazny. Oddzieleni od świata, który znaliśmy, od świata rozdartego wojną.

Wiedzieliśmy, że po prostu Chul, dorośniesz, będziemy musieli iść dalej. Gab.kur.ra był zbyt daleko i fakt, że wojna tam nie poszła, my nie. Do tej pory przygotowywaliśmy się do podróży.

Grzech i starzec lub chłopiec udawali się do innych osad, więc czasami byli poza wioską przez kilka dni. Podane przez nich informacje nie były zachęcające. Będziemy musieli przyspieszyć nasz wyjazd.

Pewnego wieczoru przywieźli do naszej chaty mężczyznę. Pielgrzym - wyczerpany ścieżką i spragniony. Wsadzili go do gabinetu i pobiegli po mnie do chaty staruszka, gdzie pracowałem z chłopcem przy innych stołach. Przyszli i ogarnęło mnie dziwne uczucie strachu, niepokój, który ogarnął całe moje ciało.

Podałem Chul.Ti jednej z kobiet i wszedłem do gabinetu. Przyszedłem do mężczyzny. Ręce mi się trzęsły, a uczucie się nasiliło. Umyliśmy jego ciało i zaaplikowaliśmy lekarstwa. Umieściliśmy mężczyznę w części chaty Siny, aby mógł odpocząć i odzyskać siły.

Siedziałem obok niego przez całą noc, trzymając dłoń na mojej dłoni. Nie byłem już zły. Zrozumiałem, że musi sam stoczyć zaciekłą walkę. Gdyby znał sekrety naszych możliwości, musiał przejść przez to, przez co przechodziłem, decydując się na życie Chul.Ti. Jego córka zmarła i musiał jej towarzyszyć w połowie tunelu. Może dlatego potrzebował czasu - czasu, aby pogodzić się z tym, na co nie mógł wpłynąć, czemu nie mógł zapobiec. Nie, nie było we mnie złości, tylko strach. Strach o jego życie. Strach przed utratą go tak samo, jak mojej babci i prababci.

Grzech powrócił rano. Zapoznany przez chłopca ze stanem rzeczy wpadł do chaty: „Idź odpocząć, Subad. Siedząc tutaj, nie pomożesz mu i nie zapomnisz, że potrzebujesz również siły dla swojej córki. Idź spać! Zostanę. "

Zdenerwowany nagłym spotkaniem i strachem nie mogłem spać. Wziąłem więc śpiącą Chul.Ti z kołyski i kołysałem ją w ramionach. Ciepło jej ciała uspokoiło. W końcu położyłem ją obok siebie na macie i zasnąłem. Chul, trzymała mój kciuk swoimi małymi palcami.

Grzech obudził mnie ostrożnie: "Wstań, Subad, wstań", powiedział mi z uśmiechem.

Zaspany, z córką na rękach, wszedłem do części chaty, w której leżał. Jego oczy były skierowane na mnie, a obrazy pojawiły się przed moimi oczami.

- Wołałeś mnie - powiedział bez słowa i poczułem do niego wielką miłość. Usiadł.

Ostrożnie złożyłem córkę w jego rękach. - Nazywa się Chul. Ty, dziadku - powiedziałem, a łzy napłynęły mu do oczu.

Ścieżki się połączyły.