Komunikacja zasadniczo pośredniczy w naszym połączeniu ze środowiskiem.

To połączenie ma wiele rodzajów. Tak jak mamy różne częstotliwości energii, tak jej transmisja odbywa się w różnych pasmach, na poziomie świadomym i nieświadomym.

W rzeczywistości możemy o nim myśleć jako o niezbędnym narzędziu do życia, które utrzymuje nas w kontakcie z całością. Jej nieobecność spowodowałaby odłączenie się od niego, a tym samym całkowitą śmierć, i to nie tylko na poziomie ciała fizycznego.

Dlatego im bardziej zdajemy sobie sprawę z jego wagi, tym bardziej odpowiedzialnie wybieramy nasze myśli, słowa i późniejsze działania i tym bardziej świadomie jesteśmy połączeni z życiem. Dzięki temu jesteśmy bardziej zadowoleni, szczęśliwsi, zdrowsi i odnosimy większe sukcesy.

Im bardziej zdajemy sobie sprawę z naszej siły i wyjątkowości, tym mniej dajemy się manipulować myślom, słowom i czynom innych. Z każdego przekazu możemy zatem wyciągnąć tylko to, co jest dla nas niezbędne. Stajemy się bardziej wolni i niezależni.

Komunikację można podzielić na zmysłową i pozazmysłową.

Komunikacja sensoryczna obejmuje werbalność, dotyk, smak, węch i gesty ciała. Wszystko to powoduje, że łączymy się ze światem materialnym, który możemy zarejestrować naszymi zmysłami.

Jesteśmy połączeni ze światem pozazmysłowym poprzez uczucia, komunikację telepatyczną, intuicyjną i instynktowną.

Jeśli chcemy być jak najbardziej połączeni z ludźmi, z życiem, otaczającym światem, wszechświatem i wszystkimi jego podobieństwami, musimy opanować jak najwięcej z tych narzędzi komunikacji.

Spróbuję teraz punkt po punkcie nakreślić system, który pomoże nam stać się interesującym, wyróżniającym się i godnym zaufania mówcą, a także niewzruszonym słuchaczem.

1) Wiarygodność

Każda myśl, słowo i kolejny czyn musi wypływać z początkowej wiary. Dlatego też, jeśli komunikacja ma być godna zaufania, musi opierać się na wierze i przekonaniu o tym, co ja, jako mówca, przekazuję innym. Im głębsza jest ta wiara, tym bardziej jest ona pociągająca. Każdy mówca powinien zatem być przynajmniej częściowym filozofem, którego wiara wypływa z istoty życia, a zatem nie być jedynie narzędziem do odtwarzania słów, które nic dla niego nie znaczą. Taka osoba może wtedy przemawiać do ludzi z głębi i głębi. Spróbujmy zatem odnaleźć różne ukryte przesłania i głębszą esencję w tym, co chcemy przekazać innym.

Jako słuchacze odczujmy w sobie głębię reakcji na to, co mówi drugi i nie dajmy się zwieść jedynie pozornie przyjemnym argumentom i gestom. Mówca, który podchodzi do wspólnej istoty, nie może zaoferować nam nowej wiedzy, a może jedynie pomóc nam przypomnieć sobie to, co już wiemy w środku.

2) Relaks

Jeśli ktoś podlega jakiejś dogmatycznej wierze, to jego potrzeba przekonania o tym innych wywołuje presję, a wręcz przeciwnie, zniechęca słuchaczy. Dlatego jeśli chcesz być akceptowany przez słuchaczy, mów za siebie i za swoje zdanie, prawdę i przekonanie. Uwolnij się od konieczności przekonywania innych o tej Twojej prawdzie. Zawsze staraj się pozostawić drugiej osobie możliwość niezgadzania się z Tobą lub ewentualnie zabrać jej z wykładu to, co dla niej najkorzystniejsze. Jednocześnie wyrażasz szacunek tym, którzy Cię słuchają, bo dajesz im możliwość bycia sobą i możliwość decydowania, jak chcą. Ludzie docenią Twoje podejście i będą Cię słuchać z jeszcze większym szacunkiem.

Jako słuchacze wychwytuj subtelne niuanse, za pomocą których mówca będzie próbował Cię do czegoś przekonać lub w jakiś sposób zmanipulować. Im więcej pozostawi ci miejsca na wybór, tym bardziej wewnętrznie zgodzisz się z jego opinią.

3) Serdeczność

Informacje bardziej egoistyczne nie zainteresują słuchacza tak bardzo, jeśli zostaną mu przekazane w sposób dosadny i wyłącznie na podstawie wyuczonej wiedzy. Jeśli chcemy zaangażować innych, musimy dotknąć ich serc i emocji. Dlatego podczas naszej prezentacji sami musimy być otwarci emocjonalnie. Powinniśmy używać emocjonalnej mowy i gestów, potrafić stosować dramatyczne pauzy i zrelaksowaną mimikę. Uwzględnij uśmiech jako istotną część każdej przemowy. Potrafi być współczujący, ale też całkowicie spontaniczny. Jednak odpowiednio dobrany uśmiech zawsze poruszy serca odbiorców. Jednocześnie każdy retor powinien uwzględnić w prezentacji swoje osobiste historie i doświadczenia lub mówić tylko o tym, czego naprawdę doświadczył i z czym w związku z tym łączy go emocjonalny i serdeczny związek.

Jako słuchacze wsłuchajmy się w swoje serca i uczucia. Jeśli mówca trafia w nasze emocje, mówi prosto z serca i na podstawie swoich doświadczeń, a jego mowa nie jest po prostu wyuczona lub wzięta od kogoś innego. Taka osoba pomoże nam doświadczyć danego tematu, a nie tylko go posłuchać. Dzięki temu jest to dla nas bardziej korzystne.

4) Wyrażenie werbalne

Obszar ten został już szczegółowo opisany przez wielu, dlatego łatwo jest uzyskać dostęp do różnych technik mówienia i seminariów, które zajmują się tym zmysłowo dostrzegalnym spektrum komunikacji.

Krótko mówiąc, musisz być tak zrelaksowany, jak to możliwe. Przed własną przemową porozmawiaj z różnymi rymami i łamańcami językowymi. Rozluźnij struny głosowe, krzycz i oczyść gardło. Twoje ciało również nie powinno być sztywne, więc poskakaj przez chwilę i potrząśnij rękami i nogami. Podczas własnego wystąpienia utrzymuj kontakt wzrokowy z osobami, które Twoim zdaniem zgadzają się z Tobą. To da Ci poczucie bezpieczeństwa. Stosuj dramatyczne pauzy, które tworzą ciekawe napięcie. Opowiedz także o swoich osobistych doświadczeniach, które zawsze przyciągają uwagę i sprawiają, że Twoje przemówienie jest bardziej wciągające. Zadawaj pytania słuchaczom i angażuj ich w dyskusję. Zwracaj uwagę na nagłe objawy i reaguj na nie. To sprawia, że ​​słuchacz czuje, że żyje i utrzymuje jego uwagę.

Jako słuchacze poczujcie, jak wiele waszych zmysłów pobudził retor. Czy zadowolił nie tylko Twoje uszy, ale i wzrok, czy zachwycił Cię swoim zapachem i pozwolił dotknąć jakiegoś tematycznego przedmiotu, czy uścisnął Ci rękę itp. Im mocniej angażuje nasze zmysły, tym bardziej wykład staje się dla nas znaczący.

5) Wspólny cel

Każdy słuchacz ma w pewnym stopniu własne wyobrażenia i uprzedzenia, które mogą go mniej lub bardziej zamknąć i postawić w opozycji do mówiącego. Inaczej mówiąc, boi się, że Ty jako mówca będziesz chciał go do czegoś przekonać i w ten sposób z nim walczyć. Abyście mogli złagodzić takie uprzedzenia, a następnie wspólnie zrozumieć, ważne są dwa momenty.

W pierwszej chwili wypada świadomie zniżyć się przed publicznością i zaznaczyć, że nie nam oceniać i opisywać dany temat z innej wiedzy, niż z własnych doświadczeń i doświadczeń. W ten sposób dajesz słuchaczom znać, że rozpoznajesz możliwe inne opinie i dlatego nie będziesz się z nimi kłócić.

W drugim momencie ważne jest znalezienie wspólnej intencji. Każdy wykład ma pewien wspólny cel. Jeśli to odkryjesz i wypowiesz, dostroisz się do słuchaczy, a dzięki temu Twój wykład będzie miał znaczące spełnienie.

6) Autentyczność

Przez całe życie uczymy się sztuki prawidłowego komunikowania się. W relacjach międzyludzkich i w relacjach z czymkolwiek innym. Jest to zatem proces ciągły i żadne wyobrażenie o doskonałości nie jest w stanie spełnić najlepszy głośnik. Starajmy się więc zachować autentyczność i nie bójmy się przyznać przed publicznością do swojej tremy, niedoskonałej mowy czy nieodpowiednich gestów. Wręcz przeciwnie, jeśli przyznasz się do swojej niedoskonałości i będziesz się z niej śmiać, publiczność przyjmie to z wdzięcznością, a Ty staniesz się dla niej ludzki i autentyczny. Dlatego przywiązują większą autentyczność i autentyczność do przekazywanych informacji.

Jako słuchacz sprawdź, czy mówca potrafi przyznać się do swoich błędów i nie stara się ich przed Tobą ukrywać. Im bardziej postrzegasz go jako pokornego i omylnego po ludzku, tym szczerzej przyjmujesz od niego informacje.

7) Szczęśliwe zakończenie

Każdy wykład jest bardziej zakorzeniony w słuchaczach, jeśli kończy się pewnym punktem kulminacyjnym i szczęśliwym zakończeniem. Słuchacz zabiera w ten sposób ślad, który staje się niezapomnianym momentem w jego życiu. Dlatego staraj się eskalować historię wykładu i zakończyć ją czymś miłym, wewnętrznie głębokim i znaczącym. Nawet jeśli Twoje poprzednie przemówienie nie zrobiło na ludziach takiego wrażenia, wszystko może się zmienić wraz z końcowym wnioskiem, który poruszy emocje i serca wszystkich zaangażowanych osób.

8) Oryginalność

Jak już pisałem, sztuka komunikacji rozwija się przez całe życie. Bądźmy zatem wobec siebie wyrozumiali i przede wszystkim autentyczni. Nie próbujmy porównywać się do retorów, którzy na pierwszy rzut oka są doskonali, ale to, co przekazują, jest powierzchowne i przez to łatwo zapadające w pamięć. Staraj się być przede wszystkim sobą. Bądź wierny sobie, a pokażesz swoją niepowtarzalną wyjątkowość. I tylko taki mówca jest w stanie przekazać swoim słuchaczom to, co najważniejsze – świadomość siebie, wiarę w swoje możliwości i to, czym tak naprawdę wszyscy jesteśmy, piękny i niepowtarzalny oryginał.