Najlepsze naukowe rocznice 10, które będziemy świętować w 2019

01. 04. 2019
V międzynarodowa konferencja egzopolityki, historii i duchowości

Tegoroczna niezwykła nostalgia to znaczące rocznice - narodziny, zgony, wyprawy i stoły. Identyfikacja rocznicowa nie jest obecnie najpilniejszą kwestią, przed którą stoi środowisko naukowe. Jest dużo ważniejszych rzeczy. Na przykład wyrażanie powagi zmian klimatycznych i poszukiwanie nowej wiedzy, która pomoże im przeciwdziałać. Lub zajmuj się molestowaniem seksualnym i dyskryminacją. Lub zapewnij wiarygodne finansowanie od dysfunkcjonalnego rządu. Nie wspominając już o tym, czym jest czarna materia.

Jednak utrzymanie zdrowia psychicznego wymaga sporadycznych odchyleń od źródeł ciemności, rozpaczy i depresji. Czasami, w ponure dni, pomaga przypomnieć sobie szczęśliwsze chwile i myśleć o niektórych osiągnięciach naukowych i naukowcach, którzy za nie odpowiadają. Na szczęście w 2019 jest wiele okazji do świętowania, o wiele więcej niż może się zmieścić w Top 10. Więc nie daj się przytłoczyć, jeśli twoja ulubiona rocznica jest na liście (np. Rocznica rocznicy J. Prespera Eckerta, Johna Coucha Adamsa lub urodziny Jean Foucault z 200 lub urodziny Caroline Furness 200)

1) Andrea Cesalpino, 500. urodziny

Jeśli nie jesteś niezwykłym fanem botaniki, prawdopodobnie nigdy nie słyszałeś o Cesalpinie, urodzonym 6 czerwca 1519 r. Był lekarzem, filozofem i botanikiem na Uniwersytecie w Pizie, dopóki papież, który potrzebował dobrego lekarza, nie wezwał go do Rzymu. Jako badacz medyczny Cesalpino badał krew i miał wiedzę o jej krążeniu na długo przed tym, jak angielski lekarz William Harvey natknął się na dużą morfologię krwi. Cesalpino był najbardziej imponujący jako botanik, któremu przypisuje się zwykle pierwszy podręcznik botaniki. Oczywiście nie miał wszystkiego poprawnie, ale wiele roślin opisał dokładnie i sklasyfikował bardziej systematycznie niż poprzedni naukowcy, którzy w większości uważali rośliny za źródło narkotyków. Dziś jego nazwa jest zapamiętana pod kwitnącą rośliną z rodzaju Caesalpinia.

2) Leonardo da Vinci, 500. rocznica śmierci

Niecały miesiąc przed narodzinami Cesalpino Leonardo zmarł 2 maja 1519 r. Leonardo jest znacznie lepiej znany jako artysta niż naukowiec, ale był też prawdziwym anatomem, geologiem, technikiem i matematykiem (hej, człowieku renesansu). Jego rola w historii nauki była ograniczona, ponieważ wiele jego genialnych pomysłów znajdowało się w zeszytach, których nikt nie czytał aż do jego śmierci. Ale był produktywnym i pomysłowym obserwatorem świata. Opracował szczegółowe widoki geologiczne dolin rzecznych i gór (uważał, że szczyty Alp były kiedyś wyspami w górnym oceanie). Jako technik rozumiał, że złożone maszyny łączą kilka prostych zasad mechanicznych i kładzie nacisk na niemożliwość wiecznego ruchu. Rozwinął podstawowe idee dotyczące pracy, energii i mocy, które stały się kamieniem węgielnym współczesnej fizyki, które następnie zostały opracowane dokładniej przez Galileusza i innych, ponad sto lat później. Oczywiście Leonardo prawdopodobnie opracowałby samolot, gdyby miał na to środki finansowe.

3) Petrus Peregrinus Dyskurs o magnetyzmie, 750. rocznica

Magnetyzm był znany od czasów starożytnych jako właściwość niektórych skał zawierających żelazo zwanych „kamieniami lodowymi”. Ale nikt nie wiedział o tym zbyt wiele, dopóki w XIII wieku nie pojawił się Petrus Peregrinus (lub Peter Pilgrim). Zostawił niewiele informacji o swoim życiu osobistym; nikt nie wie, kiedy się urodził ani kiedy umarł. Musiał jednak być bardzo utalentowanym matematykiem i technikiem, powszechnie docenianym przez znanego krytycznego filozofa Rogera Bacona (chyba że wspomniany przez niego Peter był w rzeczywistości Pielgrzymem).

W każdym razie Piotr napisał pierwszy poważny traktat naukowy o magnetyzmie (ukończony 8 sierpnia 1269), wyjaśniający pojęcie biegunów magnetycznych. Odkrył nawet, że po rozbiciu magnesu na kawałki każdy kawałek stanie się nowym magnesem z własnymi dwoma biegunami - północnym i południowym, analogicznie do biegunów „sfery niebieskiej”, którą rzekomo niosły gwiazdy wokół Ziemi. Ale Piotr nie zdawał sobie sprawy, że kompasy działają, ponieważ sama Ziemia jest ogromnym magnesem. Nie miał też pojęcia o prawach termodynamiki, kiedy projektował to, co uważał za ciągłe napędzanie maszyny przez magnetyzm. Leonardo nie zalecałby mu uzyskania na to patentu.

4 Magellan's World Tour, 500. rocznica

20 września 1519 roku Ferdynand Magellan wypłynął z południowej Hiszpanii z pięcioma statkami w transoceaniczną podróż, która zajęłaby trzy lata, aby objąć glob. Ale Magellan przetrwał tylko połowę drogi, ponieważ zginął w starciu na Filipinach. Jednak podróż nadal zachowuje swoją nazwę, chociaż niektóre współczesne źródła wolą nazwę ekspedycji Magellan-Elcano, aby włączyć do niej Juan Sebastian Elcano, dowódca Victorii, jedynego statku z pierwotnej piątki, który powrócił do Hiszpanii. Historyk Samuel Eliot Morison zauważył, że Elcano „ukończył nawigację, ale tylko postępował zgodnie z planem Megella”.

Wśród wielkich nawigatorów Age of Discovery Morison wyraził pogląd: „Magellan jest na szczycie”, a biorąc pod uwagę jego wkład w nawigację i geografię, „naukowa wartość jego podróży jest niekwestionowana”. pierwsze na świecie opłynięcie z pewnością kwalifikuje się jako znaczące osiągnięcie człowieka, nawet jeśli jest tylko nieznacznie za wizytą na Księżycu.

5) Lądowanie na Księżycu, 50. rocznica

Apollo 11 był przede wszystkim symbolicznym (choć technicznie trudnym) sukcesem, ale naukowo znaczącym. Oprócz wzmocnienia nauki o geologii Księżyca poprzez sprowadzenie skały księżycowej, astronauci Apollo założyli naukową aparaturę do pomiaru trzęsień ziemi na Księżycu (aby dowiedzieć się więcej o wnętrzu Księżyca), zbadali księżycową glebę i wiatr słoneczny oraz pozostawili lustro na miejscu jako cel laserowy na Ziemi. aby dokładnie zmierzyć odległość do księżyca. Później misje Apollo przeprowadzały również większe eksperymenty).

Ale więcej niż dostarczanie nowych wyników naukowych, misja Apollo polegała na uczczeniu dotychczasowych osiągnięć naukowych - zrozumienia praw ruchu i grawitacji oraz chemii i napędu (nie wspominając o komunikacji elektromagnetycznej) - zgromadzonych przez poprzednich naukowców, którzy nie mieli pojęcia, że ​​ich praca kiedyś uczyni Neila Armstronga sławnym.

6) Alexander von Humboldt, 250. urodziny

Urodzony w Berlinie 14 września 1769 r. Von Humboldt był prawdopodobnie najlepszym kandydatem XIX wieku do tytułu Człowieka Renesansu. Był nie tylko geografem, geologiem, botanikiem i inżynierem, był także światowym odkrywcą i jednym z najważniejszych pisarzy popularnonaukowych tego stulecia. Wraz z botanikiem Aimé Bonplandem von Humboldt spędził pięć lat na badaniu roślin w Ameryce Południowej i Meksyku, rejestrując 19 obserwacje z zakresu geologii i minerałów, meteorologii i klimatu oraz inne dane geofizyczne. Był głębokim myślicielem, który napisał pięcioczęściową pracę zatytułowaną Kosmos, która zasadniczo przekazała ogółowi (ówczesnemu) społeczeństwu podsumowanie współczesnej nauki. Był także jednym z czołowych naukowców zajmujących się nauką humanitarną, który stanowczo sprzeciwiał się niewolnictwu, rasizmowi i antysemityzmowi.

7 Praca Thomasa Younga nad błędem pomiaru, 200. rocznica

Anglik, znany z eksperymentu, który pokazuje falową naturę światła, był także lekarzem i lingwistą. Tegoroczna rocznica upamiętnia jedną z jego najgłębszych prac, opublikowaną dwa wieki temu (styczeń 1819), na temat matematyki dotyczącej prawdopodobieństwa błędu w pomiarach naukowych. Skomentował wykorzystanie teorii prawdopodobieństwa do wyrażenia wiarygodności wyników eksperymentalnych w „formie numerycznej”. Stwierdził, że interesujące jest wykazanie, dlaczego „kombinacja dużej liczby niezależnych źródeł błędów” ma naturalną tendencję do „zmniejszania ogólnej zmienności ich wspólnego efektu”. Innymi słowy, jeśli dokonasz wielu pomiarów, wielkość prawdopodobnego błędu wyniku będzie mniejsza niż w przypadku tylko jednego pomiar. Za pomocą matematyki można oszacować prawdopodobną wielkość błędu.

Jednak Young ostrzegł, że takie metody mogą być nadużywane. „Te obliczenia czasami bezskutecznie próbowały zastąpić rozsądną arytmetykę” - podkreślił. Oprócz błędów losowych konieczne jest zabezpieczenie się przed „stałymi przyczynami błędów” (obecnie określanymi jako „błędy systematyczne”). I zauważył, że „bardzo rzadko można polegać na całkowitym braku takich przyczyn”, zwłaszcza gdy „obserwacja jest wykonywana przez jeden instrument lub nawet przez jednego obserwatora”. Ostrzegł, że zaufanie do matematyki bez obawy o te rozważania może prowadzić do błędnych wniosków: Aby rozważyć ten niezbędny warunek, wyniki wielu eleganckich i wyrafinowanych badań, które odnoszą się do prawdopodobieństwa błędu, mogą ostatecznie okazać się całkowicie nieskuteczne ”.

8) Johannes Kepler i jego Harmonica Mundi, 400. rocznica

Kepler, jeden z największych fizyko-astronomów XVII wieku, próbował pogodzić starożytną ideę harmonii sfer ze współczesną astronomią, którą współtworzył. Oryginalna idea, przypisywana greckiemu filozofowi-matematykowi Pitagorasowi, że sfery niosące ciała niebieskie wokół Ziemi tworzą muzyczną harmonię. Najwyraźniej nikt nie słyszał tej muzyki, ponieważ niektórzy zwolennicy Phytagorasa twierdzili, że była obecna od urodzenia i dlatego był to niezauważalny hałas w tle. Kepler uważał, że budowa wszechświata przebiegała bardziej ze słońcem w jego centrum niż z Ziemią, obserwując harmoniczne warunki matematyczne.

Przez długi czas próbował wyjaśnić architekturę Układu Słonecznego jako odpowiadającą zagnieżdżonym ciałom geometrycznym, przepisując w ten sposób odległości oddzielające (eliptyczne) orbity planet. W wydanej w 1619 roku Harmonica Mundi (Harmony of the World) przyznał, że samej materii nie można dokładnie policzyć jako szczegółów orbit planet - potrzebne są inne zasady. Większość jego książki nie jest już związana z astronomią, ale jej trwałym wkładem było trzecie prawo ruchu planet Keplera, które pokazało matematyczną zależność między odległością planety od Słońca a czasem potrzebnym, aby planeta pokonała jedną orbitę.

9 Solar Eclipse potwierdzone przez Einsteina, 100. rocznica

Ogólna teoria względności Alberta Einsteina, ukończona w 1915 r., Przewidywała, że ​​światło z odległej gwiazdy przechodzącej w pobliżu Słońca zostanie ugięte przez grawitację Słońca, zmieniając pozorną pozycję gwiazdy na niebie. Fizyka Newtona mogłaby wyjaśnić niektóre takie zginanie, ale tylko połowę tego, co obliczył Einstein. Obserwowanie takiego światła wydawało się dobrym sposobem na przetestowanie teorii Einsteina, z wyjątkiem małego problemu, że gwiazdy nie są w ogóle widoczne, gdy słońce jest na niebie. Jednak fizycy Newtona i Einsteina zgodzili się co do tego, kiedy nastąpi następne zaćmienie Słońca, dzięki czemu gwiazdy w pobliżu krawędzi Słońca będą przez chwilę widoczne.

Brytyjski astrofizyk Arthur Eddington poprowadził ekspedycję 1919 w maju, obserwując zaćmienie z wyspy u wybrzeży Afryki Zachodniej. Eddington odkrył, że odchylenia niektórych gwiazd od ich wcześniej zarejestrowanej pozycji odpowiadały ogólnej prognozie względności wystarczającej do ogłoszenia Einsteina zwycięzcą. Oprócz tego, że Einstein stał się sławny, wynik nie był wówczas bardzo ważny (oprócz zachęcania do ogólnej teorii względności w teorii kosmologii). Jednak ogólna teoria względności stała się poważnym problemem dekadę później, kiedy trzeba było wyjaśnić nowe zjawiska astrofizyczne, a urządzenie GPS mogło być wystarczająco dokładne, aby pozbyć się map drogowych.

10) Periodic Table, Sesquicentennial!

Dmitri Mendelejew nie był pierwszym chemikiem, który zauważył, że kilka grup elementów ma podobne cechy. Ale w 1869 zidentyfikował zasadę przewodnią klasyfikacji elementów: jeśli umieścisz je w kolejności rosnącej masy atomowej, elementy o podobnych właściwościach będą powtarzane w regularnych (okresowych) odstępach. Korzystając z tego poglądu, stworzył pierwszy okresowy układ elementów, jedno z największych osiągnięć w historii chemii. Wiele największych osiągnięć naukowych pojawiło się w postaci nieregularnych formuł matematycznych lub wymagało skomplikowanych eksperymentów wymagających intuicyjnego geniuszu, doskonałej zręczności manualnej, ogromnych kosztów lub złożonej technologii.

Jednak układ okresowy jest tablicą ścienną. To pozwala każdemu na pierwszy rzut oka zrozumieć podstawy całej dyscypliny naukowej. Tablica Mendeleusa była wielokrotnie rekonstruowana, a jej zasadą rządzącą jest teraz liczba atomowa, a nie masa atomowa. Jednak pozostaje najbardziej wszechstronną konsolidacją głębokich informacji naukowych, jakie kiedykolwiek zbudowano - ikonicznym przedstawieniem wszelkiego rodzaju materii, z której zbudowane są substancje ziemskie. I można go znaleźć nie tylko w klasie na ścianach, ale także na krawatach, koszulkach i kubkach do kawy. Pewnego dnia może ozdobić ściany restauracji o tematyce chemicznej, zwanej Układem Okresowym.

Podobne artykuły