Nie rozumiałem go. Nie rozumiałem pytania, które mi zadał i spojrzałem na niego niezrozumiale. Ale w jego głowie pojawiło się inne pytanie. Zrozumiałem to. Zapytał, czy umrze. Myśli tej towarzyszył strach i niepokój, które ścisnęły mój żołądek. Spojrzałem uważnie na mężczyznę. Jego usta się uśmiechały, ale jego oczy były poważne. Zbyt poważny. Wszyscy wokół zamilkli i czekali, aż powiem.

Nie wiedziałem, czy pytanie, które mi przyszło do głowy, zostało postawione przez niego, więc powiedziałem: "Nie wiem dokładnie, rzadkie i czyste, o co prosisz, ale jeśli zapytasz, czy jesteś zagrożony śmiercią, to nie wiem. Ale twoje ciało jest chore. "

Podszedł bliżej. Moje oczy znów się zamgliły i poczułem się jak we mgle. Moja głowa obróciła się i wyciągnąłem rękę, żeby go złapać. Dotknąłem jego ramienia. Smak w ustach zintensyfikował się. Widziałem krew i miód przed oczami.

"Kochanie. Za dużo miodu, "powiedziałem bardzo mocno, ponieważ moje usta nagle utkwiły w czymś słodkim i gęstym. Zdjęcia przed oczami zaczęły się pojawiać, ale zanim osiągnęły kształt i mocne kontury, zatrzymały się. Teraz wiedziałem, że ktoś świadomie przerwał ten proces.

Mężczyzna uśmiechnął się, zdjął moją rękę z mojego ramienia i powiedział: "Tak, Szabad, moje ciało jest chore. Nazywa się to cukrzycą ".

Atmosfera na sali się rozluźniła. Mężczyzna odwrócił się i wrócił na swoje miejsce.

Podeszła kobieta. Młody i piękny. Warkocz owinięty piękną fryzurą wokół głowy. Pokrywki pomalowane proszkiem lazurytowym. Pachniał cynamonem. Złapała mnie za rękę. Jej dłoń była ciepła i miękka. Oczy miały kolor nieba. Spojrzałem czarująco w te niebieskie oczy i zobaczyłem pożądanie. Pragnienie, które nigdy się nie spełni. Potem spojrzałem na jej brzuch. W środku była pusta - jej łono jest jałowe. Zalał mnie ciężki smutek. Ciężkie i bolesne. Kobieta opuściła moją rękę, pochyliła głowę i zobaczyłem w tych oczach oczy. Cierpiałem. Serce skurczyło się i cięższe. Zatrzymałem ją, poruszając ręką, a ona wróciła. Nie chciałem jej bólu i chciałem się go pozbyć. Ból duszy - beznadziejność, którą mi przekazała. Nie wiedziałem, co wtedy robię. Moja głowa zaczęła buczeć i bałam się, że spadnę z wysokiego siedzenia na ziemię. Z rękami przyciśniętymi do skroni kobiety, po prostu uważałem, żeby nie upaść, nie zrobić czegoś, co zdenerwowałoby moją babcię, prababkę lub ludzi wokół mnie. Miałem pustkę w głowie i jednocześnie, jakby uciekały z niej obrazy, których nie potrafiłem uchwycić ani dostrzec. Nie zauważyłem, co powiedziałem.

Uczucie zaczęło się cofać, a kobieta ostrożnie, ale zdecydowanie wyjęła mi dłonie ze snu. Uśmiechnęła się. Miała czerwoną twarz i oddychała szybko. Poszła na swoje miejsce. Usiadła, spojrzała na mężczyznę na górze i skinęła głową.

Byłem zmęczony, zdezorientowany i bardzo spragniony. Młody człowiek, siedzący na krawędzi, wstał i wyszedł. Po chwili wrócił ze szklanką pełną wody i podał mi ją. Podziękowałem mu i wypiłem wodę. Nie bałem się już, ale tęskniłem za obecnością mojej babci i prababci. Tęskniłem za znajomym otoczeniem, w którym panował spokój i były rzeczy, których nie rozumiałem.

Podszedł do mnie starzec w długim wełnianym płaszczu. Nie chciałem być przytłoczony uczuciami, które były dla mnie nieprzyjemne i zdezorientowane. Mężczyzna zatrzymał się przede mną, rzucił mnie na ziemię i opuścił, abym mógł zajrzeć mu w oczy. „Na razie wystarczy, Subhad. Zabiorę cię do babci. Odpoczniesz. Wstał i wziął mnie za rękę.

"Czy wracam do domu?" Zapytałam, mając nadzieję, że odpowiem "tak".

"Jeszcze nie. Kiedy odpoczniesz, Ellit poprowadzi Cię przez świątynię. Nie chcesz się jutro zgubić? Ale nie martw się, będziesz w domu po południu. - Jego głos był uspokajający i nie miał żadnych uczuć. Wyprowadzał mnie z pokoju, a ja nie mogłem się doczekać powrotu do mojej babci i prababci.

Szliśmy korytarzem, mijając posągi bogów i świętych zwierząt. Podróż wydawała się długa. W końcu dotarliśmy do pokoju, w którym czekały dwie kobiety. Wyszarpnąłem rękę z dłoni mężczyzny i pobiegłem do babci. Prababka spojrzała na mnie. Mężczyzna się uśmiechnął.

"Cześć, Ninnamarene" - powiedziała babka i zaproponowała mu miejsce. Podała rękę swojej babci, żeby mnie zabrała, ale mężczyzna ją zatrzymał.

"Niech zostanie, pani. Może nie zrozumie wszystkiego, ale nasza rozmowa powinna być obecna. To jej przeznaczenie, nie nasze.

Prababcia zgodziła się. Wyciągnęła rękę, przyciągnęła mnie bliżej i posadziła na kolanach. To było niezwykłe.

Rozmawiali ze sobą długo i nie bardzo rozumiałem, co mówią. Rozmawiali o zigguracie należącym do An i An, który jest panem przeznaczenia. Rozmawiali o Ereškigal - kobiecie, która rządzi krajem, skąd nie wraca. Mówili o Enki, wielkim Ego, bogu, który był moim patronem. Potem zasnąłem, wyczerpane przeżycia.

Obudziłem się z głową opartą na ramieniu prababci. Babcia rozłożyła na stole jedzenie, które nam przynieśli. Boli mnie głowa. Prababcia dała mi drinka, a potem wezwała służbę świątynną, aby przygotować mi kąpiel. Położyła ręce z powrotem na czubku mojej głowy, powoli okrążając palcami po skórze głowy i szyi, i poczułem, że ból ustępuje.

Kiedy wróciłem z wanny, Ellit siedziała przy stole i cicho rozmawiała z babcią w języku, którego nie rozumiałem.

Po posiłku Ellit podał mi ziggurat. Większość przestrzeni przeszliśmy w pierwszym stopniu. Babcia i prababcia rozmawiały z tym, którego nazywali Ninnamaren. Wreszcie wróciliśmy do domu. Ellit przyjechał z nami. Odtąd byłem jej podopiecznym. Jej zadaniem będzie teraz towarzyszyć mi codziennie w zigguracie i czuwać nad wykonywaniem powierzonych mi zadań.

Ellit pochodzi z okolic Ha.Bur, położonych gdzieś na dalekim południu, daleko od mojego domu. Mówiła językiem pełnym melodyjnych słów i jej zadaniem było nauczyć mnie tego języka. Była sumienną i zaradną nauczycielką, życzliwą i wyrozumiałą przyjaciółką, opiekunką, a także surowym nadzorcą powierzonych mi zadań.

W tamtym czasie moje nauczanie koncentrowało się głównie na czytaniu i pisaniu, rozpoznawaniu ziół i minerałów. Nie było to zbyt trudne, bo zetknąłem się z tym wszystkim w domu babci. Nauczyli mnie również, jak kontrolować swoje uczucia i pomysły, aby mnie nie przerażały i pojawiały się tylko wtedy, gdy chcę. W przeciwieństwie do czytania lub pisania była to bardziej gra. Gra, w którą grał miły Ninnamaren, a czasem jego pomocnicy.

Lata minęły. Ellit stała się młodą kobietą, która teraz poświęciła się bardziej nauce leczenia niż swojej powiernicy. Ninnamaren był również La.zu - lekarzem naftowym, którego leki były używane głównie do leczenia skóry lub przedostawania się do organizmu przez skórę. Był mądrym człowiekiem, który zna sekrety ropy. Moją prababcią była A.zu - wodolak, który - zna tajniki wody i którego leki były używane głównie wewnętrznie. Ellit potrafiła dobrze połączyć obie te umiejętności, ale jej marzeniem było skupienie się przede wszystkim na Šipir Bel Imti - chirurgii. Babcia powiedziała, że ​​ma wielki talent i często pozwala jej wykonywać drobne zabiegi. Ellit stał się częścią naszej rodziny, nieocenionym pomocnikiem mojej siostry i babci oraz prababci.

Pewnego dnia, kiedy opuściliśmy dom z zigguratu, wpadłem w panikę. Moja skóra wydawała się jednocześnie mała i popchnęła mnie do przodu. Elit najpierw roześmiała się i żartowała, ale po chwili zrobiła się poważna i dodała do tego kroku. Pod koniec podróży prawie biegliśmy. Nasza babcia i babcia czekały przed nami.

„Idź się umyć i przebrać. Szybko! - rozkazała prababka, marszcząc brwi. Potem powiedziała kilka zdań z Ellitem w swoim języku, z których zrozumiałem tylko, że jej wyjątkowy talent będzie potrzebny dzisiaj.

Dotarliśmy do domu, który już znałem. Nubijczyk czekał na nas przy bramie. Prababka wyskoczyła z samochodu niezwykle energicznie jak na swój wiek. Pobiegła do domu i po drodze wydawała rozkazy Nubijczykom. Babcia poinstruowała mnie, żebym została, a Ellit kazał jej pomóc mojej prababci. Poszliśmy do części przeznaczonej dla służby.

Dom był pełen chorób. Ludzie leżeli na leżakach z gorączką, a ci, którzy mogli jeszcze stać na nogach, poruszali się z gracją i dawali im pić. Zimno znów zaczęło ogarniać mój kręgosłup i nie mogłem go powstrzymać. Była śmierć, choroba, ból. Babcia obchodziła łóżka i wysyłała tych, którzy jeszcze mogli chodzić. Zerwała zabrudzone prześcieradła z łóżek i kazała spalić je na podwórku. Wszystko działo się z dużą prędkością. Potem przyszedł Ellit.

„Musisz iść do domu”, powiedziała, zerkając na sytuację i kontynuując moją pracę. Powiedziała pokojówce, która nadal była zdrowa, aby zagotowała wodę. Dużo wody. Wysłała naszego woźnicę, aby jej pomógł.

Wszedłem do domu. Do domu, w którym poznałem tajemnicę narodzin i śmierci. Wewnątrz zapach, który powitał mnie po raz pierwszy, został zamaskowany przez zapach choroby.

"Oto jestem, Szabad", dziadek zadzwonił z góry. Wbiegłam po schodach i spóźniłam się na pokojówkę. Wszedłem do pokoju. Na łóżku był mężczyzna, który potrafił pięknie śpiewać i obok syna. Piękny chłopczyk ma brązowe oczy i brązowe oczy, ale z jasną sierścią na martwej matce.

Mężczyzna spojrzał na mnie ze strachem. Strach o moje życie i życie mojego syna. Syn spocony w gorączce i leżący bezradnie na łóżku. Podszedłem do nich. Chłopiec wyglądał na zawstydzonego, ale przeżyje. Gorzej było z mężczyzną. Oprócz choroby miał otwartą ranę na nodze, która jątrzyła i dodatkowo osłabiła jego chore ciało.

Wiedziałem, co nastąpi. Nie można już było uratować nogi. Zadzwoniłem do pokojówki i kazałem przenieść chłopca. Owinąłem go wilgotnym prześcieradłem i kazałem pić przegotowaną wodę z wywar z ziół. Potem poszedłem po Babcię i Ellit.

W międzyczasie Nubijczyk ustawił stół w łazience. Dokładnie wyszorował go solą, którą zmył wrzącą wodą. Niosły chorego mężczyznę z woźnicą. Prababka kazała im rozebrać go i spalić ubranie. Umyła nagie ciało mężczyzny, a ja jej pomogłem. To był pierwszy raz, kiedy zobaczyłem ciało mężczyzny. Następnie położyliśmy go na długim stole. Babcia po cichu zaczęła przygotowywać narzędzia. Ellit przyniósł drinka, który uśmierzył mój ból i uśpił go. W oczach mężczyzny był przerażenie. Strach przed śmiercią i ból, który miał nastąpić. Prababka spojrzała na mnie i skinęła głową. Ująłem jego głowę, przycisnąłem dłonie do jego skroni i spróbowałem pomyśleć o błękitnym niebie, drzewach kołyszących się lekko na ciepłym wietrze, morzu, którego fale lekko uderzały o brzegi. Mężczyzna uspokoił się i zasnął. Odesłali mnie.

Wyszedłem z łazienki i poszedłem spojrzeć na chłopca. Wilgotny okład obniżył gorączkę i chłopiec zasnął. Pokojówka wytarła mu spocone włosy koloru słojów. Sprawdziłem wodę. Było rozgotowane i zawierało zioła. Kazałem rozpakować i umyć chłopca. Potem wyjąłem z torby mojej prababci pojemnik z olejkiem wykonanym przez Ellit i zacząłem pocierać ciało chłopca. Następnie zawinęliśmy go ponownie i zostawiliśmy dziecko do snu. Sen dodaje mu sił.

Wyszedłem na podwórko, do części domu służby. Chorzy leżeli teraz na werandzie przed domem na czystych prześcieradłach, a ci, którzy jeszcze mogli chodzić, sprzątali wnętrze domu. Było dobrze.

Nubijczyk wyszedł z domu. Stopę owinięto zakrwawioną szmatką. Oczy trzepotały bezradnie. Dotknąłem go lekko, żeby mnie zauważyć. Wziąłem łopatę i podszedłem do drzewa na końcu ogrodu. Zacząłem kopać dół, w który następnie zakopujemy chorą nogę. Nubijczyk zaczął się trząść. Nastąpił szok związany z wydarzeniami. Zakopałem nogę mężczyzny i odwróciłem się do niego. Pokazałem ręką, gdzie usiąść. Ukląkłem przed nim, żeby złapać go za głowę. Położyłem dłonie na skórze głowy i delikatnymi ruchami zacząłem masować, przy akompaniamencie zaklęć, skórę głowy i szyi. Mężczyzna zaczął się uspokajać. Kontynuowałem, aż zasnął. Gałęzie drzew chroniły go przed słońcem. Podszedłem do prześcieradła, żeby to przykryć. Na pewno.

Dziecko jeszcze spało pod okiem pokojówki. Prababka schodziła po schodach. Na jej twarzy było zmęczenie. Skinąłem na pokojówkę, żeby przygotowała dla niej drinka, i podszedłem do niej.

- To był ciężki dzień, Shubad - powiedziała ze znużeniem, patrząc na dziecko. „A co z tą małą rzeczą? W domu prawie nie ma nikogo, kto mógłby się nim teraz zająć. Spojrzała na mnie swoimi czarnymi oczami pełnymi smutku.

Przed moimi oczami pojawiła się kobieta. Kobieta, której oczy były tak niebieskie jak niebo w pogodny dzień i której łono było puste. Kobieta ze świątyni.

„Myślę, że mamy rozwiązanie” - powiedziałem jej. Prababka spojrzała na mnie ze znużeniem i skinęła głową. Kończyła jej siły i musiała odpocząć. Zła woda była przyczyną większości problemów, które pojawiły się ostatnio. Kobiety od kilku dni startowały w jednej rundzie i obie były bardzo zmęczone.

Służąca przyniosła napój i podała go swojej babci. Uszła drzemkę.

Potem ze zwykłą wigorem zwróciła się do mnie: „No dalej, Subhad, nie patrz tutaj. Czekam na twoje rozwiązanie. W jej głosie nie było złości, ale raczej rozbawienie i wysiłek, aby wnieść choć odrobinę humoru do tego nieszczęśliwego środowiska. Opowiedziałem jej o kobiecie z zigguratu. - Nie wiem - powiedziała po chwili namysłu. "Ale idź. Ktoś potrzebuje opieki nad dzieckiem, ale o wiele bardziej potrzebuje miłości kobiety. Zatruć!"

Wbiegłem do świątyni jak wiatr i pobiegłem za moim nauczycielem. Nie było go w klasie. Strażnik powiedział mi, że wyjechał do miasta. Więc epidemia się rozprzestrzeniła. Nie wiedzieli, gdzie szukać kobiety. Nie miałem pojęcia. Jedynym, który mógł mi pomóc, był mężczyzna, który siedział wtedy na szczycie. Mężczyzna z cukrzycą. Poszedłem więc na górę. Pośpieszyłem się. Moja determinacja musiała być znana, bo strażnik pałacowy nie miał problemu ze mną wejść. Pobiegłem bez tchu i złapałem się do ostatniego stopnia zigguratu. Stałem znowu w sali pełnej posągów i mozaikowych dekoracji, nie wiedząc, którą drogą iść.

„Szukasz czegoś, Subhad?” Doszło z daleka. Obejrzałem się i zobaczyłem postać. Zimno zaczęło ogarniać mój kręgosłup i znowu poczułem smak w ustach. To był on. Pobiegłem do niego. Ukłoniłem się z rękami splecionymi na piersi i powiedziałem swoją prośbę.

- Dobrze - powiedział, kiedy mnie wysłuchał. Potem wezwał strażnika i wydał im rozkazy. "Idź z nimi."

Zeszliśmy ponownie po schodach do części, która prowadziła pod ziemię do zigguratu Inanna. A więc kobieta była kapłanką świątyni. Strażnik pozostał przed wejściem.

„Nie możemy już tam iść” - powiedział mi mężczyzna w czerwonej wełnianej spódnicy.

Pokiwałem głową i zapukałem do bramy. Starsza kobieta otworzyła się i wpuściła mnie. Potem śmiała się ze mnie: "Aby tu służyć, jesteś trochę młoda, nie sądzisz?"

"Patrzę, pani, kobieta, której oczy są niebieskie, a jej łono jałowe. To ważne! "Odpowiedziałem. Kobieta się roześmiała. "Więc zaczynajmy. Chodź. "

Przeszliśmy przez zigguratowe pokoje Inanny. Ale nie widziałem tego, którego szukałem. Przeszliśmy przez prawie każdą część obszaru zarezerwowanego dla kobiet, ale jej nie znaleźliśmy. Łzy napłynęły mi do oczu. Ten, który mi towarzyszył, zatrzymał się: „Chodź, dziewczyno, zabiorę cię do naszego dowódcy. Może będzie wiedziała, gdzie jej szukać. Nie śmiała się już. Zrozumiała, że ​​powierzone mi zadanie jest dla mnie ważne, więc spieszyła się.

Podeszliśmy do drzwi z rzeźbą uskrzydlonej Inanny. Pani cicho powiedziała coś do strażnika. Mężczyzna wszedł, stanęliśmy przed drzwiami. Po chwili wrócił w towarzystwie kapłanki, która wskazała, że ​​mogę iść dalej. Wszedłem. Sala byłaby piękna - pełna koloru, zapachu i światła. Ten, którego szukałem, wyszedł zza kolumny. Na głowie miała turban, a na sukienkę uroczysty płaszcz. Pobiegłem do niej, ciesząc się, że znalazłem to, czego szukałem. Potem przestałem. Jej gabinet jest wysoki, a moje zachowanie jest nieodpowiednie. Zatrzymałem się. Pochylać się. Przyszło mi do głowy, że może nie chcieć opuszczać tego miejsca w świątyni. Nagle mój pomysł wydał mi się głupi. Dlaczego miałaby opuścić wysokie stanowisko i zrezygnować z zaszczytu, na jaki zasługuje?

Kobieta podeszła do mnie: „Witaj, Subhad. Jak widzę, nadszedł czas, abym opuścił obecne miejsce w świątyni i ruszył naprzód ”.

Nie zrozumiałem. Ale zrozumiała i uśmiechnęła się. Potem wydała rozkaz. Dwie kobiety zdjęły swój uroczysty płaszcz i włożyły go do pudełka. Usiadła na miejscu wyznaczonym przez najwyższą kobietę w świątyni i pomachała. Przywieźli kobietę taką jak Ellit z czarną karnacją. Piękna, szczupła kobieta o błyszczących oczach pełnych zrozumienia i zrozumienia. Dotarła do siedzenia, uklękła i skłoniła głowę. Pani zdjęła turban i położyła go na głowie czarnej kobiety. Spojrzała na swojego dowódcę ze zdziwieniem. Potem wstała i zamieniła się z nią miejscami. Na ich twarzach malowało się zdziwienie. Niespodzianka z nieoczekiwanego. Niebieskooki ukłonił się temu, który teraz objął urząd, wziął mnie za rękę i odeszliśmy.

Cała ta sytuacja wydawała mi się znajoma. Jakbym kiedykolwiek ją widziała, tak jakbym ją wcześniej przeżyła ...

Szedłem obok kobiety o niebieskich oczach. Uśmiechała się. Znałam ten uśmiech. To był ten sam uśmiech, który widziałem, kiedy po raz pierwszy przyszedłem do świątyni. Uśmiech na jej twarzy, gdy wróciła na swoje miejsce.

Dotarliśmy do domu. Przy wejściu czekała na nas prababcia. Pani wysiadła z samochodu, a jej prababka ukłoniła się jej. Ukłoniła się temu, który nie walczył o jej przeznaczenie. Potem wprowadziła ją do domu i kazała mi zostać na zewnątrz. Usiadłem na schodach i poczułem się zmęczony. Słońce pochyliło się po horyzont. Zasnąłem.

Obudziłem się, gdy moja babcia położyła dłoń na moim czole, aby sprawdzić, czy mam gorączkę. "Chodź, Shabad, pójdziemy do domu," powiedziała i pomogła mi wsiąść do samochodu.

Spojrzałem w stronę domu i pomyślałem o kobiecie, która właśnie urodziła dziecko, którego tak pragnęła.

Prababka została z nimi. Ich zdolności lecznicze będą tam nadal potrzebne. Potem znowu zasnąłem.

Prawdą jest, że wraz z wiekiem moja zdolność diagnozowania chorób zmniejszyła się. Czułem, że coś jest nie tak, ale gdzie dokładnie i dlaczego zwykle nie potrafiłem określić. Niemniej jednak nadal chodziłem do zigguratu, aby uczyć się uzdrawiania. Moja prababcia myślała, że ​​pójdę w ślady jej lekarza lub przynajmniej jej babci. Ale ja nie miałem talentu takiego jak Ellit. Dokładność nie była moją mocną stroną i brakowało mi zręczności i umiejętności. Więc nie będę chirurgiem. Kontynuowaliśmy wizytę w Ziggurat. Szkoła była tylko dla chłopców, więc musieliśmy polegać na tym, czego nauczą nas w świątyni.

Ellit stawała się coraz lepszym uzdrowicielem i przewyższała wielu swoich nauczycieli chirurgii. Miała teraz więcej pracy i coraz bardziej pomagała babci. Miała też krąg pacjentów, którzy pytali tylko o siebie. Obie kobiety to lubiły i daj jej znać. Po rozmowie z nauczycielem zdecydowali, że jedyną dziedziną, która mi odpowiada, jest Ashipu - zaklęcie. Moja prababcia zawsze mówiła raczej z pogardą o tym zawodzie, ale nadal starała się wykonywać moją pracę należycie. Kontynuowałem naukę A.zu, ale wyniki były raczej kiepskie.

Pewnego dnia uczyłem się w bibliotece szukając stolików ze starym Urti Mashmasha - polecenia i zaklęcia. Ninnamaren powiedział, że w bibliotece nie ma wielu z tych rzeczy - więcej znajdę w świątyni Enki, ale się nie poddałem. Nagle, znikąd, moje oczy pociemniały. Potem znów znalazłem się na skraju tunelu. Obok mnie stała moja prababcia. Młoda i piękna jak namalowana przez artystę, który z wdzięczności za lekarstwo podarował jej jej portret. Próbowałem krzyczeć nie, jeszcze nie - ale nie powiedziałem ani słowa. Prababka zaśmiała się i skinęła głową.

Potem złapała mnie za rękę i powiedziała: "Nadchodzi mój czas, Subad. Przyjdź, wypełnij swój obowiązek i idź za mną. "

Więc wyruszyłem w podróż. Odprowadziłem ją na środek tunelu. Uśmiechnęła się. We mnie była burza - żal, wściekłość i smutek. Potem obrazy zgasły i pociemniały.

Obudziłem się i bibliotekarz nachylił się nade mną. Oczy szeroko otwarte. Ninnamaren stał blisko niego.

Czekał, aż przyjdę do mnie i zapytał: „Czy coś się stało, Subhad? Krzyczałeś, a potem zemdlałeś. "

Wróciło zamieszanie. Ból był tak wielki, że myślałem, że rozerwie mnie na strzępy. Zacząłem płakać i pomimo szlochów nie mogłem mówić. Ninnamaren przytulił mnie i uspokoił. Przybiegł Ellit. Jej czarna skóra była blada, a oczy czerwone. Spojrzeliśmy na siebie. Wiedziała, że ​​wiedziałem. Żadne słowa nie były potrzebne. Chociaż wciąż nie mogłem się uspokoić, rozmawiała z moim nauczycielem. Potem zaprzęgli konie i zabrali nas do domu. Nie zauważyłem drogi.

Zawsze było to niewygodne i często bolesne, kiedy atakowały mnie emocje innych. Czasami czułem, że nie mogę znieść więcej bólu. Teraz przeżywałem własny - intensywny ból beznadziejności i bezradności. Ból był tak wielki, że nie mogłem sobie go wyobrazić nawet w najgorszych snach.

Tęskniłem za nią. Brakowało mi jej obiektywizmu i wigoru, z jakim podchodziła do problemów. Dom wydał się nagle cichy i na wpół martwy. Świat się zmienił. Szedłem cicho i winny, że nie mogłem zapobiec jej śmierci. Gdybym tylko mógł ją tak zabrać.

Zmieniło się moje podejście do leczenia. Nagle zapragnąłem pójść w jej ślady - być A.zu, tak jak ona. Odwiedziłem bibliotekę i uczyłem się. Zanurzyłem się w starych rękopisach, a otaczający mnie świat przestał istnieć. Babcia była zmartwiona, a Ninnamaren nie mogła znaleźć sposobu, aby przywrócić mnie do normalnego życia. Najbardziej martwiło go to, jak unikałem ludzi. Biegałem przed każdym spotkaniem z nimi i nosiłem wokół siebie tylko najbliższych.

„Jak chcesz się leczyć” - zapytał mnie - „jeśli odmawiasz kontaktu z ludzkim bólem? Kiedy ukrywasz się przed ludźmi? ”

Nie mogłem mu odpowiedzieć. Podejrzewałem, że ta ucieczka była ucieczką od mojego własnego bólu, ale nie byłem jeszcze w stanie tego zdefiniować. Opóźniłem moment, w którym musiałbym się do tego przyznać. Na razie chowałem się za pracą. Spędziłem dużo czasu przygotowując się do uzdrowienia. Nagle nie pokusiło mnie, by zostać Ashipu - może dlatego, że moja prababcia miała zastrzeżenia do tej dziedziny. A ja przynajmniej teraz starałem się osiągnąć to, na co zwracałem tak mało uwagi podczas jej życia.