Ellit stała się piękną młodą kobietą. Zalotnicy po prostu krążyli wokół niej, ale odpędziła ich śmiechem. Choć miała mało czasu, bo przejęła pracę swojej prababki, o ile to możliwe, spędzała ze mną każdą chwilę. Potem się zakochała. Namiętnie zakochała się w młodym mężczyźnie z zigguratu. Wysoki, ciemnoskóry mężczyzna z długimi włosami i sznurowymi oczami. Nadal wykonywała swoje obowiązki w sposób wzorowy, ale teraz spędzała czas, który kiedyś mi dała, ze swoją miłością.

Jej śpiew i śmiech rozbrzmiewały echem w domu, a ona rozjaśniła smutną atmosferę, która była tam po śmierci prababki i mojej winy. Jej radość przyszła do mnie i zacząłem znowu widzieć świat. To był cudowny dzień. Dni, kiedy jej śmiech i szczęście oświetliły nasz stary dom i przywróciły dawną wygodę. Potem nastąpiła przerwa.

Ellit wrócił do domu z płaczem. Zamknęła się w swoim pokoju i przed drzwiami rozległ się płacz. Odmówiła wygrania nagród, nie chciała, żeby babcia się z nią zabrała. Staliśmy bezradnie i nie wiedzieliśmy, co się dzieje. Został wydany dopiero następnego dnia. Oczy opuchnięte od płaczu, blade i smutne. Zeszła do jadalni, żeby zjeść z nami lunch. Milczeliśmy. Nie chcieliśmy pytać, chociaż chcieliśmy wiedzieć, co było przyczyną jej smutku.

Kiedy chwyciła miskę wody, zauważyłem, że trzęsą się jej ręce. Znowu zaczęło zamarzać wokół mojego kręgosłupa, a jej uczucia zaatakowały mnie z niezwykłą intensywnością. W jego głowie pojawiła się myśl, że najpierw musi porozmawiać z babcią. Wstałem od stołu i wyszedłem do ogrodu, żeby mogli być sami. Powiedziałem pokojówkom, żeby im nie przeszkadzały.

Jej ból zwalniał we mnie. Byłem zły. Cierpienie, że ktoś ją zranił i jej gniew, nie mogę jej pomóc, nie mogę złagodzić jej bólu i powrócić do śmiechu. Siedziałem pod drzewem i myślałem o sytuacji, która wydarzyła się nad moją bezradnością. Czekałem. Czekałem, aż Ellit powie babce i powie mi, co się stało.

Babcia usiadła obok mnie. Wskazała ręką, żeby zostawić ją samą na chwilę, więc posłuchałem. Pytania, jeszcze niedokładnie sformułowane, przemknęły mi przez głowę.

Kiedy babcia zwróciła się do mnie, nie mogłem znieść ciszy: „Jak możemy jej pomóc? Jak możemy złagodzić ból, który jest w tym. Jestem bezradna, babciu - wypaliła, a łzy spływały po moich policzkach. Wciąż miałem w głowie wiele pytań, których nie potrafiłem sformułować.

"Czas jej pomoże, Subad. Czas. Aby złagodzić ból, Aisha - dobry Ašipu. Ale nie możemy zrobić dla niej więcej. "Pomyślała i spojrzała na mnie. "Wiesz, słowo to wspaniała broń. Może skrzywdzić, sam siebie zabić. Ale słowo może również pomóc. Może łagodzić ból, może wskazywać drogę. Ale jak lekarstwo, słowo nie jest wszechmocne ".

Byłem zaskoczony. Nigdy nie myślałem o sile tego słowa i nie do końca rozumiałem, co miał na myśli. Prababcia traktowała prawie bez słów, a babcia również nie używała słów w swoich interwencjach. Nigdy nie myślałem, co oznacza to słowo. Nigdy nie myślałem o zadaniu Ashipa. A.zu był tym, który znał moc i mądrość wody, więc kim był Ashipu? Kto zna starożytną i wieczną moc słowa - oddech ust? Nie wiem tego. Urti.Mashmash - polecenia i zaklęcia były narzędziem Ashipu, ale nie mogłem przetłumaczyć starożytnego tekstu i znaleźć ich znaczenia na polowaniu. Powoli zacząłem zdawać sobie sprawę z wpływu naszych emocji na nasze ciała. Jeśli umysł boli, ciało zaczyna boleć i odwrotnie. Pomysł był ważny - wiedziałem o tym, ale w tej chwili już się tym nie zajmowałem.

Nie pytałem babci, co stało się z Ellit. I nawet gdybym zapytał, nie powiedziałaby mi. To było na Ellit, który powiedział mu, że jest mu przykro z powodu jego duszy. Tylko dla niej.

Poszliśmy do domu. Ellit zasnął, wyczerpany płaczem i bólem. Pacjenci musieli być leczeni. Po raz pierwszy Ellit zapomniał o swojej pracy. Tak więc oboje, cicho i ostrożnie, wykonaliśmy pracę, aby leki rozeszły się i ciała ludzkie wyleczyły się. Nie mogliśmy uzdrowić duszy.

To doświadczenie doprowadziło mnie z powrotem do zostania Ashipu. Sekret słów przyciągnął mnie. Siła oddechu, siła słowa i moc ciszy zaczęły mnie kusić. Urti Mashmasha - rozkazy i zaklęcia uwiodły mnie bardziej niż bym chciał. Rozmawiałem o tym z Ninnamaren.

Słuchał i uśmiechał się. - Coś z tym zrobimy - powiedział. „Posłuchaj, Subhad, wszystko ma swój czas. A teraz nadeszła twoja. Czas dostać nowe zadanie. To także test. Test, czy potrafisz być dobrym Ashipu ”.

Klasnął w dłonie, a strażnik przyprowadził chłopca w wieku około dziesięciu lat. Brązową skórę i ciemne oczy, ale jego włosy były jasne. Blond włosy po zmarłej matce. Sala. Spotkaliśmy się ponownie. Stał tu teraz z przerażeniem i ciekawością w oczach. Znałem to uczucie. Jego oczy powędrowały do ​​drzwi. Uśmiechnąłem się i powitałem go. Złapałem jego małą rączkę. Była zimna i drżąca.

"Chodź, Sine. Zabiorę cię tutaj. Ale zanim ci pokażę, będziemy ci towarzyszyć… „Przestałem. Nie wiedziałem, z kim tu jest, więc spojrzałem na niego.

"... mamusia", powiedział, podchodząc do drzwi.

Kobieta stała tam i rozmawiała z Ninnamaren. Zobaczyła nas i uśmiechnęła się. Machnęła ręką, żeby przerwać rozmowę i podeszła do nas.

- Witamy, proszę pani - powiedziałem, kłaniając się. „Witaj, rzadki i czysty, w domu Anova i cieszę się, że cię znowu widzę”.

Uśmiechnęła się. Przeczesała dłonią blond włosy chłopca: „Dałem ci opiekę mojego syna, Subhadzie. Proszę, bądź dla niego wyrozumiały, proszę. Jest chłonnym chłopcem, choć czasem nieposłusznym i dzikim - powiedziała, patrząc na niego.

Zwróciłem się do nauczyciela: "Proszę, pozwól nam towarzyszyć ci w pokoju odpoczynku. Potem robię chłopca z zikkurath. Kiedy dowie się, gdzie jest jego matka, będzie ciszej i nie będzie się tak bał.

Pokiwał głową ze współczuciem.

Niemal anielski wygląd Siny ostro kontrastował z jego temperamentem. Był dziki, zaciekły i rozmowny, ale szybko się uczył. Wiele razy w myślach przepraszałem Ellit za krzywdę, którą jej wyrządziłem. Teraz musiałem sobie z nimi radzić. Na szczęście byłem odpowiedzialny za Sima tylko wtedy, gdy był w zigguracie, a potem jego matka zabrała go do domu, jako mój największy skarb.

Moje dni były teraz wypełnione obowiązkami. Kontynuowałem naukę medycyny i ponownie zacząłem zagłębiać się w sekrety słów. Do tego wszystkiego dodano obawy o grzech i obowiązki w domu. Ani Ellit, ani ja nie mogliśmy w wystarczającym stopniu zastąpić umiejętności i doświadczenia prababki, a praca nie słabła.

Ellit wypadł bardzo dobrze. Pacjenci kochali ją i ufali jej. Była spokojniejsza i ostrożniejsza od czasu incydentu, zwłaszcza w kontaktach z młodymi mężczyznami, ale wciąż było dużo optymizmu dla tych, którzy go potrzebowali. Babcia była z niej dumna. Cieszyła się, że zdecydowała się zostać i planowała rozbudowę domu, aby Ellit mógł mieć swoją część.

Budowa miała ruszyć wiosną, ale już trwały przygotowania, plany i zakup materiałów. Babcia rozkwitła. Zgodziła się z szefem zigguratu Inanny, że w dolnej części niższego stopnia może powstać szpital miejski, do którego mogliby się również udawać biedni z miasta i okolic. Jednocześnie służyłoby to również kształceniu nowych uzdrowicieli, którzy pod okiem doświadczonych mogliby tam rozwijać swoją wiedzę i umiejętności. Żyła marzeniem i szukała funduszy i prezentów, które przyspieszyłyby budowę infirmerii. Ellit i ja pomogliśmy, ile mogliśmy.

Talent Sin był niezwykły. Jego poczucie choroby i umiejętność znajdowania lekarstw na ich złagodzenie lub wyleczenie były darem, z którym się urodził. Czasami wydawało mi się, że już wiedział, czego się teraz uczy - i że jego nauczanie było właściwie przypomnieniem. Ninnamaren naśmiewał się z nas, kiedy powiedział, że z wdzięczności próbuje teraz osiągnąć to, co przewidziałem przy jego narodzinach. Pomimo jego zaciekłości, a czasem pośpiechu, było w nim coś czułego i kochającego. To „coś” przyciągało ludzi dookoła. Zwierzyli mu się z rzeczy, które nosili w sobie przez lata, jako tajemnice, i zostawili go zrelaksowanego i szczęśliwszego. Mimo swojej rozmowy był w stanie słuchać i długo milczeć. Prawda jest taka, że ​​chwile ciszy nadrobił wtedy wodospadem słów. Ale konsekwentnie zachowywał powierzone mu tajemnice.

Kontynuował swoje nauki o uzdrawianiu w niesamowitym tempie - w przeciwieństwie do szkoły. Ninnamaren musiał poradzić sobie zarówno z narzekaniem Siny na szkołę, jak i lamentem Ummy - profesora E. Dubby, domu stołów, do którego uczęszczał Sin. Ze względu na jego nieposłuszeństwo i rozluźnienie w obowiązkach często dostawał kije i zacząłem odczuwać, że zamiast pomagać mu w nauce, w jego pobitym plecach odgrywam rolę pielęgniarki. Mimo wszystkich zastrzeżeń do jego pisania i złego stylu, udało mu się tam zdobyć szacunek swoim podejściem do ludzi. Dziwne, że dar słuchania i rozumienia zdaje się dotyczyć tylko ludzkich zmartwień, a nie znajomości matematyki, astrologii czy literatury. Przyszły do ​​niego języki obce. Wydaje się, że kojarzy ci się z jego darem próbowania zrozumienia i zrozumienia. Problemem była również jego intensywność. Walki z innymi studentami były prawie na porządku dziennym. Tak jak rozumiał z jednej strony, tak druga część jego osobowości eksplodowała z powodu każdej drobiazgi. Z drugiej strony potrafił zachować niesamowity spokój w najtrudniejszych sytuacjach. Umiejętność i zręczność jego rąk, a także pomysłowość w procedurach, predestynowały go do zajęcia wybranej przez Ellita dziedziny. Ona również zapoznała go z tajemnicami Šipira Bel Imtiego, już w nowym szpitalu. Grzech był podekscytowany. W czasie wolnym zmusił mnie, niezdarnego i nie nadającego się do tej precyzyjnej pracy, aby razem z nim przeprowadzić sekcję zwierząt, które przyniósł do zigguratu. Stał się znany w okolicy ze swoich umiejętności i zdolności do leczenia zwierząt, naprawy złamanych kończyn i pomocy przy trudnych porodach. W tym celu ludzie przynosili mu prezenty, które śmiał się lub dawał swoim kolegom z klasy.

Wiedza Ninnamarena powoli się kończyła. Przez lata spędzone w zigguracie osiągnął to, co wymagało większości, dwa do trzech razy dłużej. Jego talent był godny podziwu, więc zdecydowali, że nadszedł czas, aby kontynuować naukę w innym miejscu. Ta decyzja bardzo ucieszyła jego Ummię, który nie krył radości z powodu przerwy od niespokojnego ucznia.

Ale ta decyzja powinna też wpłynąć na moje przeznaczenie. Miałem towarzyszyć Sinie i kontynuować naukę w Erid.

Nie mogłem się doczekać. Z jednej strony nie mogłem się doczekać, z drugiej bałem się pożegnać. Babcia i Ellit były cudowne. Zapewnili mnie, że sami mogą wykonać tę pracę i pomogli mi się spakować. Ellit odzyskała dawną radość, więc wyszedłem z dość lekkim sercem, pełen oczekiwań co do tego, co nowy ziggurat Enki może mi dać w moich naukach.

Gorzej było z matką Sina. Pożegnanie z nią nie było możliwe bez łez ich pięknych oczu. Powierzyła mi swój skarb.

- Uważaj na niego, Subhad, proszę. Pisz, często pisz, żeby mnie uspokoić. ”Powiedziała, kiedy wychodziliśmy. Ojciec Sina stał obok niej, lekko oparty o nią, nie wiedząc, czy najpierw pożegnać się z synem, czy też uspokoić matkę. Zapach, miłość i dobre samopoczucie ponownie osiadły w ich domu, teraz zakłócone jedynie odejściem Sin.

Podróżowaliśmy ze strażnikami zigguratu Ana i kilkoma kapłanami. Długa i męcząca podróż jeszcze bardziej zbliżyła mnie i Sin. Grzech po raz pierwszy był poza domem i do tego czasu zawsze znajdował się pod opieką swoich rodziców, zwłaszcza swojej nowej matki, która starała się spełnić wszystkie jego życzenia, zanim jeszcze je wypowiedział. Teraz był zależny tylko od siebie. Muszę przyznać, że bardzo dobrze poradził sobie ze swoją sytuacją - czasem lepiej niż ja.

Eridu było starym miastem, a ziggurat Enki był najstarszym ze wszystkich zigguratów. Z zewnątrz wydawał się mniejszy i mniej ozdobny niż Any czy Innan, ale w środku byliśmy zaskoczeni przejrzystością i celowością przestrzeni. Wystrój wnętrza był wyjątkowy - złoto, srebro, kamienie, miedź. Metal. Dużo metali.

Staliśmy w środku oczarowani, patrząc na dekorację ścian, spacerując po ogromnej bibliotece i biurach. To, czego brakowało z zewnątrz, zostało w dużym stopniu skompensowane przez wnętrze. Ziggurat mieszkał w środku - w przeciwieństwie do domu An był zatłoczony ludźmi różnych ras i w różnym wieku. Było tu też więcej kobiet. Najbardziej pociągała nas biblioteka, która zajmowała prawie połowę drugiej klasy. Ogromna liczba stołów, posortowanych i skatalogowanych, łącznie z przyległymi pokojami pełniącymi funkcję gabinetów. Szereg bibliotekarzy, których zadaniem było archiwizowanie, sortowanie i dbanie o słowa pisane, którzy zawsze chętnie i chętnie służą radą w wyszukiwaniu materiałów.

Oczy Sin błyszczały ze szczęścia. Jego dusza tęskniła za nowymi informacjami, a było ich mnóstwo. Biegał od jednej części do drugiej iz entuzjazmem poinformował mnie o tym, co odkrył. Bibliotekarze uśmiechali się, gdy kłaniał się im, aby uzyskać jasność w ustawieniu stołów. Masz ich.

Nowe środowisko oczywiście przyniosło mu korzyści. Bodźce i nieodkryte bogactwo, jakie dawał ziggurat, motywowały go do pracy, więc w szkole było z nim mniej problemów niż wcześniej. Ummi w zigguracie byli zachwyceni jego talentem i nie szczędzili pochwał. A ponieważ Sin cieszył się, że go chwalono, starał się jak mógł. Zaczął coraz bardziej poświęcać się Šipir Bel Imti - chirurgii, ale nie brał pod uwagę innych dziedzin. Nauka zajęła mu prawie cały wolny czas, ale nie miał nic przeciwko temu - wręcz przeciwnie, cały rozkwit. Mogłem i przesłałem dobre wieści jego matce i ojcu.

Zagłębiłem się w sekrety Urti Mashmasha - rozkazy i zaklęcia, i kontynuowałem przygotowania do zawodu A.zu. Dzięki Sinowi życzliwość bibliotekarzy została częściowo przeniesiona na mnie, więc spędziłem dużo czasu w bibliotece. Grzebałem w starych tabliczkach i walczyłem z dawno martwym językiem moich przodków. Studiowałem życie bogów i dawno zapomniane historie. Słowa, które określają kształty, słowa, które prowadzą do wiedzy. Słowa zrozumienia i nieporozumienia. Zanurzyłem się oczarowany słowami dawnych mitów i zapomniałem o otaczającym mnie świecie, tym razem nie z bólu, ale z próby zrozumienia znaczenia i celu słów. Znajdź sekret słowa, które było na początku. Czym byłby świat bez słów? Próbowałem znaleźć uzdrawiającą moc tego słowa, ale wciąż byłem na początku mojego przedsięwzięcia.

Kiedy pierwszy bóg przybył na Ziemię, aby zbudować na niej swoje mieszkanie, zaczął nazywać rzeczy wokół siebie. Świat zaczął się więc od słowa. Na początku było słowo. Najpierw opisał kształt, a potem nadał kształt otaczającym go rzeczom. Sam w sobie był kształtem i siłą napędową. On sam był budowniczym i niszczycielem. Podstawa świadomości, podstawa życia, ponieważ tak jak ucho wyrasta z ziarna, które spadło na ziemię, tak świadomość wyrasta ze słowa. Nic samo w sobie nie oznacza, że ​​aby spełnić swój cel, musi być połączone ze świadomością. Musi oddzielić to, co znane, od nieznanego. A wiedza jest przeważnie bolesna - niesie ze sobą Gibila, niszczy złudzenia co do siebie i otaczającego go świata, atakuje istniejące pewniki i może pustoszyć duszę, gdy Gibil pustoszy Ziemię ciepłem, ogniem i najazdami. Ale każdy ma w sowie żywą wodę Enki. Woda, która nawadnia, woda, która chłodzi ogień Gibila, woda, która zapładnia Ziemię, która może ożywić ziarno.

Pewnego dnia, w trakcie nauki w bibliotece, Sin pobiegł za mną. „Chodź szybko, Subhad, potrzebuję cię” - zawołał zdyszany, zachęcając mnie do pośpiechu.

Pobiegliśmy do sali, w której występował Shipir Ber Imti. Jego twarz płonęła, jego oczy były niezwykle jasne i łatwo było się domyślić, że bardzo mu zależało na tym, co miało nadejść. Na stole leżał mężczyzna. Brązowe body pięknie zbudowane. Spal. Wiedziałem, czego chciał ode mnie Sin, ale nie byłem z tego powodu zadowolony. Unikałem używania swoich umiejętności. Uniknąłem tych nieprzyjemnych i bolesnych ataków obcych emocji. Uciekłem od nich. Wciąż uciekałem przed bólem, który mi zadawali.

- Proszę - szepnął Sin. - Obchodzi mnie, to… - Przerwałem mu w połowie zdania. Nie chciałem wiedzieć, kto to był. Nie chciałem znać jego nazwiska ani stanowiska. Lubiłem go. Jego duże dłonie przyciągały mnie, a jego usta kusiły mnie do pocałunku. Nigdy wcześniej nie doświadczyłem tego uczucia. Podszedłem do niego i ująłem jego ręce w swoje. Zamknąłem oczy i spróbowałem się zrelaksować. Zimno zaczęło narastać wokół jego kręgosłupa, a ból w dolnej części brzucha. Ciało wezwało pomoc. Broniła się i krzyczała. Otworzyłem oczy, ale moje oczy zamgliły się i znów stałem we mgle. Nie słyszałem słów, które wypowiedziałem. Wszystko krążyło wokół mnie. Potem to się zatrzymało.

Kiedy wróciłem do normalności, ludzie wokół mnie byli w pracy. Grzech pomagał i był całkowicie skupiony na tym, co robił. Ummni działali szybko. Nikt mnie nie zauważył, więc wyszedłem, ponieważ ciało mężczyzny bolało i biło mnie z całej siły. Šipir Bel Imti nie był dla mnie odpowiedni, teraz to wiedziałem. Zarówno śpiące ciało, jak i oszołomiony mózg mogły przekazywać wiadomości o swoim bólu, mimo że na zewnątrz nie było nic.

Wszedłem do ogrodu i usiadłem pod drzewem. Byłem zmęczony, wciąż obolały po nowym doświadczeniu i nowych uczuciach, które wywołał we mnie mężczyzna. Nie wiem, jak długo odpoczywałem. Myśli przelatywały mi przez głowę bez lodu i przechowywania, i poczułem zmieszanie, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Wtedy jeden z Lu.Gal, przywódców świątyni, przyszedł do mnie i poprosił o powrót. Szedłem niechętnie.

Brzuch mężczyzny był już zabandażowany, a jego ciało pomalowane roztworem La.zu. Odsunął się, gdy wszedłem, żeby mi nie przeszkadzać. Grzech stał w pobliżu, obserwując mnie. Dotarłem do mężczyzny. Tym razem położyłem ręce na ramionach. Ciało krzyczało z bólu, ale nie było smaku śmierci. Skinąłem głową i kątem oka zobaczyłem, jak Sin odetchnął z ulgą. Potem podszedł do mnie, spojrzał na zgodę Ummii i wyprowadził mnie.

"Jesteś blady, Sabad," powiedział.

- Poradzi sobie - powiedziałem mu, siadając na ławce pod ścianą.

"Co się stało?" Zapytał. "Nigdy wcześniej nie reagowałeś."

Potrząsnąłem głową. Z jednej strony nie wiedziałem nic o moich reakcjach na sali, az drugiej nie byłem w stanie określić, co się we mnie dzieje. Byłem tym wszystkim bardzo zdezorientowany.

"Czy wiesz, kto to był?" Powiedział wesoło. "Ensi." Spojrzał na mnie i czekał, aż spojrzę. "Ensi się."

Już sama wzmianka o mężczyźnie sprawiła, że ​​poczułem sprzeczność. Miałem twardą kulkę w żołądku, serce zaczęło bić jeszcze bardziej, a krew napłynęła mi do twarzy. Wszystko to było zmieszane ze strachem, którego przyczyny nie można było określić, i narastało w chwili, gdy dowiedziałem się, że ten człowiek jest arcykapłanem i królem Eridu. Chciało mi się płakać. Płacząc ze zmęczenia i napięcia, na które byłem narażony, płacząc z uczuć, które mnie ogarnęły. Byłem coraz bardziej zdezorientowany i musiałem być sam. Nawet teraz czułość Sina obowiązywała. Po cichu zaprowadził mnie do mojego pokoju, czekał, aż przyniosę mi drinka, a potem wyszedł.

Moje doświadczenie z mężczyznami było - prawie żadne. Dotychczasowe relacje nigdy nie wywołały we mnie napływu takich emocji i nigdy nie trwały długo. Brakowało mi piękna i lekkości Ellit, a także wyrazistości mojej prababci. Byłem raczej brzydki i małomówny. Ponadto często zdarzało się, że moje myśli mieszały się z myślami moich partnerów, a to nie zawsze było przyjemne. Uważałem też na mężczyzn po tym, jak doświadczyłem bólu Ellity. Zbyt wiele własnych zahamowań, zbyt wiele strumieni myśli innych powodowało zamieszanie i strach. Nikt nie wytrzyma tak długo.

Oparłem się uczuciom, które wzbudziła we mnie Ensi. Silne uczucie, które spowodowało chaos w środku. Znów zabrałem się do pracy i spędziłem więcej czasu niż kiedykolwiek w bibliotece. Grzech najprawdopodobniej wiedział, co się dzieje, ale milczał. Omówiliśmy tylko razem uczucia, jakie daje ciało, nawet gdy jest odurzone, nawet gdy śpi. Zaskoczyło go. On tego nie wiedział. Chciał złagodzić ból ciała, ale nie chciał ponownie prosić mnie, bym został zaatakowany przez obce choroby. Tylko wyjątkowo poprosił mnie o pomoc w moich umiejętnościach. Nie lubił ich.

Dom Enki był dla mnie prawdziwym źródłem wiedzy. Biblioteka zapewniała skarby, których nigdy sobie nie wyobrażałem. Chociaż byłem tu od kilku lat, słowa zachowały swoją tajemnicę. Raczej tylko wyczułem ich moc - siłę słów, siłę obrazu, siłę emocji i siłę percepcji. Ale odkryłem też nowe rzeczy, o których wcześniej nie myślałem. Wpływ zapachów na umysł, wpływ dźwięków i kolorów na ciało i umysł. Wszystko było ze sobą ściśle powiązane.

Moje badanie A.zu zostało przerwane, więc dodałem obowiązki uzdrowiciela. Miałem mniej czasu na naukę Ashipa, ale się nie poddałem. Obowiązkiem nowego A.zu było leczenie chorych w slumsach miasta. Na ulicach pełnych brudu, w pomieszczeniach zatłoczonych ludźmi. Bieda, która atakowała ze wszystkich stron i niosła ze sobą ból duszy i choroby ciała. Praca sprawiała mi przyjemność, mimo że była męcząca. Przyniosło to nowe możliwości wykorzystania zarówno wiedzy A.z, jak i Ashipy i doprowadziło do nauczenia się lepszego radzenia sobie z moją wrodzoną zdolnością. Czasami towarzyszył mi grzech. Swoją beztroską i życzliwością wniósł radość do ciemnych pomieszczeń domu. Lubili go. Potrafił leczyć nie tylko ludzkie dolegliwości, ale traktował ich zwierzaki z taką samą gorliwością, która była równie ważna dla ich życia, jak ich życie.

Wyrósł na pięknego młodzieńca, a jego blond włosy, duże ciemne oczy i piękna sylwetka przyciągały spojrzenia dziewcząt. Pochlebiało mu to. Każdy człowiek mógł zazdrościć jego romansów, a oni zazdrościli mu. Na szczęście wszystko zawsze działo się bez większych skandali, więc po chwili znowu zostawili go samego. Był dla nich bardzo cenny jako lekarz o niezwykłym talencie, a starszy Umni również się z nim konsultował.

Pewnego dnia wezwano mnie na górny poziom zigguratu do pacjenta. Był jednym z Lu.Gal - wielkich kapłanów świątyni Enki. Spakowałem leki i narzędzia A.zu i pospieszyłem za pacjentem. Według strażników był to stary człowiek, który miał problemy z oddychaniem.

Zabrali mnie do mojego pokoju. Zasłony w oknach były odsunięte i w pokoju prawie brakowało tchu. Kazałem przewietrzyć. Zakryłem oczy mężczyzny szalikiem, żeby światło go nie oślepiło. Był naprawdę stary. Spojrzałem na niego. Oddychał bardzo ciężko i nieregularnie, ale jego płuca nie zostały dotknięte. Poprosiłem go, żeby usiadł na łóżku. Zdjął chustę z oczu i spojrzał na mnie. W jego oczach był strach. Nie strach przed chorobą, strach, który już widziałem - czas, kiedy najwyższy kapłan zigguratu Any pochylił się ku mnie. Więc stary wiedział o moich umiejętnościach. Uśmiechnąłem się.

"Nie martw się, wielkie, ciało jest chore, ale to nie jest takie straszne."

Uspokoił się, ale zauważyłem wątpliwości co do prawdziwości moich słów. Położyłem rękę na jego plecach i odprężyłem się. Nie, płuca były w porządku. „Czy kiedykolwiek miałeś problemy z oddychaniem?” - zapytałem.

Pomyślał o tym i powiedział, że tak. Próbowaliśmy wspólnie prześledzić, w jakim okresie pojawiła się duszność, ale nie znalazłem żadnej regularności ani ciągłości z porami roku. Przygotowałem więc lekarstwo na udrożnienie dróg oddechowych i dałem mu do picia. Potem zacząłem nakładać maść na jego klatkę piersiową i plecy. Wciąż się zastanawiałem, o co może chodzić. Świeże powietrze wpadało do pomieszczenia z zewnątrz, przesuwając zasłony. Były grube i ciężkie, wykonane z wysokiej jakości materiału o specjalnym wzorze. Wtedy przyszło mi do głowy. Podszedłem do okna i dotknąłem tkaniny. W mojej wełnie było coś jeszcze. Coś, co odebrało miękkość tkaniny i sprawiło, że stała się twardsza i mocniejsza. Po prostu nie było.

„Z czego jest zrobiona ta substancja, proszę pana?” Zwróciłem się do starca. On nie wiedział. Powiedział tylko, że to prezent i substancja pochodząca z innego hrabstwa. Zdjąłem więc zasłonę i przyniosłem mężczyźnie. Jego oddech się pogorszył. Aby go uspokoić, położyłem dłoń na jego ramieniu i zaśmiałem się: „Cóż, mamy to!” Spojrzał na mnie ze zdziwieniem. Zamiast oryginalnych zasłon miałem lekkie bawełniane wieszaki, które przyciemniały światło, ale wpuszczały powietrze do pokoju. Przed oczami pojawił mi się koń. - Powiedz mi, świetnie, czy nie masz problemów w obecności koni?

Mężczyzna pomyślał: „Wiesz, dawno nie podróżowałem. Moje ciało jest stare i przyzwyczajam się do niewygody podróżowania - ale - może…. masz rację. Zawsze miałem problemy z oddychaniem, kiedy otrzymywałem wiadomości. Mężczyźni jechali konno. Uśmiechnął się i zrozumiał. "Więc dlatego. Pomyślałem, że to z podekscytowania to, czego mógłbym się nauczyć ze stołu.

Wciąż był słaby z powodu napadów. Jego ciało potrzebowało odpoczynku. Więc zmieniłem leki i obiecałem, że poświęcę jeden dzień na monitorowanie mojego zdrowia.

Wyszedłem przez drzwi i przeszedłem długim korytarzem na schody. Spotkałem go tam. Wszystkie uczucia wróciły. Mój żołądek był pełen kamieni, serce biło mi gwałtownie, krew mi łomotała w policzki. Skłoniłem się, by go powitać. Zatrzymał mnie.

"Jak on się robi?" Zapytał. "Czy to coś poważnego?" Jego wzrok powędrował do drzwi starca.

„W porządku, Big Ens. To tylko alergia na konie. Jego zasłona musiała zawierać włosie końskie, a tym samym duszność. Pochyliłem głowę i chciałem szybko wyjść. W jego obecności czułam się bardzo niepewnie. „Czy mogę wyjść?” Zapytałem nieśmiało.

Milczał. Wpatrywał się w drzwi. Potem odpowiedział. "O tak, tak. Oczywiście. "Spojrzał na mnie i powiedział:" Czy mogę iść za nim? "

Stary człowiek był zmęczony, gdy wyjeżdżałem: "Myślę, że teraz śpi. Był bardzo wyczerpany, a sen przynosił mu tylko korzyść. Ale możesz go odwiedzić.

„Czy przyjdziesz jutro?” Zapytał mnie. Zaskoczyło mnie to.

"Tak, proszę pana, będę jeździł codziennie, dopóki nie odzyska siły."

Skinął głową na znak zgody i zobaczył, że zawahał się, czy nie wejść do mężczyzny i nie pozwolić mu spać. W końcu zdecydował się na drugiego, a zanim się odwrócił, powiedział: "Zobaczmy to".

Następnego dnia poszedłem odwiedzić pacjenta z bijącym sercem. Z niepokojem wszedłem po schodach. Strach i chęć spotkania z Ensi mieszały się ze mną, odbierając mi siły i zakłócając koncentrację. Wieczorem starałem się znaleźć najlepsze lekarstwo dla Lu.Gali, aby jak najszybciej postawiła go na nogi. Na koniec omówiłem całą sprawę z Sinem. Był podekscytowany. Był podekscytowany, że znów znalazł się w czymś nowym i że był jednym z Lu.Gal.

Wszedłem. Mężczyzna wciąż leżał na łóżku, ale było oczywiste, że mu idzie lepiej. Twarze już nie wyblakły, a kolor powrócił. Czytał. Uniósł głowę, skinął na powitanie i odłożył stół.

- Witaj - powiedział, uśmiechając się. - Powiedzieli, że zapytałeś, czy możesz zabrać ze sobą naszego młodego geniusza uzdrawiania.

"Tak, proszę pana. Chciałbym cię też zobaczyć, ale nie będę naciskać. Wiem, że stara Ummi z pewnością troszczy się o ciebie lepiej niż my dwie.

„Czy to dla mnie tak źle?” Zapytał poważnie. To nie był pierwszy raz, kiedy spotkałem się z taką reakcją. Ludzie, którzy wiedzieli o moich umiejętnościach, przeważnie się bali. To było śmieszne i głupie, ale walka z ludzkimi uprzedzeniami nie miała nadziei na zwycięstwo.

- Nie, Lu. Gal, tak nie jest. Grzech jest bardzo utalentowany i jest moim podopiecznym, odkąd byliśmy w zigguracie Ana. Był zainteresowany twoją sprawą. Jak wiecie, Šipir Bel Imti jest najbardziej zaangażowany, więc nie zajmuje się zbytnio tymi sprawami. Jestem wdzięczny za każdą nową możliwość poszerzenia jego wiedzy. Ma naprawdę wyjątkowy talent i szkoda by go nie wykorzystać. Ale tak jak powiedziałem, nie będę nalegać. - Zawahałem się, ale potem kontynuowałem. „Nie, twój stan nie jest naprawdę poważny i jeśli unikniesz kontaktu z tym, co powoduje twoje ataki alergiczne, będziesz zdrowy.” Chciałem kontynuować, ale powstrzymałem mnie.

- Wiem, że nie jest ci łatwo - spojrzał na drzwi, a potem spojrzał na mnie. „Młody człowiek może poczekać trochę dłużej.” Uśmiechnął się. „Nie dziwią mnie moje obawy. Każdy z nas, śmiertelników, boi się końca. Ten strach jest następnie przekazywany na ciebie, ponieważ wiesz. Przepraszam za moją nietaktowność. ”Uśmiechnął się, ponownie spojrzał na drzwi i dodał:„ Cóż, teraz możesz pozwolić mu odejść. Też mnie ciekawi ”.

Zadzwoniłem do Siny. Wszedł z zarumienioną twarzą, błyskiem w oku, który zawsze pojawiał się w chwilach podniecenia. Mężczyzna uśmiechnął się, przerywając moment napięcia. Zamienili razem kilka słów. Grzech uspokoił się i zaczęliśmy badać mężczyznę. Jak na swój wiek był w naprawdę dobrej kondycji. Wciąż osłabiony wcześniejszymi napadami, ale poza tym zdrowy. Grzech, teraz zrelaksowany i rozmowny, jak zawsze, przyniósł jego radość do pokoju. Pomalowaliśmy ciało maścią, daliśmy lekarstwo i skończyliśmy.

Podziękowałem mężczyźnie za jego chęć i życzliwość, z jaką przyjął nas oboje. Chcieliśmy wyjechać. Mężczyzna wypuścił Sinę, ale poprosił mnie o pozostanie. To mnie powstrzymało. Z niepokojem usiadłem na zaproponowanym krześle i czekałem.

- Chciałem znowu z tobą porozmawiać - ale możesz odmówić - powiedział. Było oczywiste, że próbował formułować swoje pytania i nie wiedział, jak zacząć. Spojrzał na mnie i milczał. Obrazy zaczęły przebiegać przez moją głowę. Nagle pojawiło się pytanie - chciał wiedzieć, czym jest śmierć, jak się dzieje i co się we mnie dzieje.

"Myślę, że wiem, o co chcesz zapytać, proszę pana. Ale nigdy nie sformułowałem tego dla siebie. Nie wiem, czy dziś mogę udzielić ci satysfakcjonującej odpowiedzi. Dla mnie jest to seria uczuć, głównie niejasnych, w połączeniu z różnymi uczuciami: "Przerwałem, nie wiedziałem, od czego zacząć. Nie wiedziałem, jak opisać to, co dzieje się poza mną, a nie we mnie.

"Nie chcę nalegać", powiedział. "A jeśli nie chcesz o tym rozmawiać, nie musisz. Traktuj to jako ciekawostkę starca, który chce wiedzieć, co czeka na niego na drugim brzegu.

Zaśmiałem się. "Cóż, proszę pana, naprawdę nie mogę odpowiedzieć. To daleki od moich możliwości. "

Spojrzał na mnie ze zdumieniem. Przestałem, ponieważ mój komentarz naprawdę nie był najlepszy i chciałem przeprosić, ale to mnie powstrzymało.

„Gdzie poszedłeś?” Zapytał. On był poważny. W jego oczach był strach i ciekawość. Więc opisałem swoje doświadczenie z tunelem. Opisałem, czego doświadczyłem do tej pory oraz ból, jaki odczuwałem, gdy towarzyszyłem mojej prababci. Słuchał i milczał. Można było zobaczyć, jak myśli.

"Nigdy o tym nie rozmawiałeś?"

"Nie proszę pana. Niektóre rzeczy są trudne do opisania, a prawdę mówiąc, nawet nie próbowałem. Ludzie boją się większości z tych rzeczy. Może dlatego odmawia ich przyjęcia. Przeważnie nie chcą nawet o nich słyszeć. Pytasz mnie o to jako pierwszy.

"To musi być wielka samotność, w której żyjesz. To musi być ogromne obciążenie. Umiejętność, którą ukrywasz, musi zostać wyczerpana.

Myślałem. Nigdy o tym nie myślałem. "Nie wiem. Wiesz, mam tę umiejętność, odkąd byłem dzieckiem. Nie wiedziałem, jak to jest być bez niej. Myślę nawet, że kiedy byłem mały, moja wrażliwość była silniejsza niż teraz. Zarówno babcia, jak i prababcia byli tak mądrzy, że zanim ta umiejętność się rozwinęła, starali się nauczyć, jak sobie z nią radzić. Dlatego odwiedziłem ziggurat w tak młodym wieku ”.

Mężczyzna zaczął się męczyć. Zakończyłem więc naszą rozmowę - choć mi się to nie podoba. Ta rozmowa też była dla mnie bardzo ważna. Po raz pierwszy mogłem podzielić się swoim doświadczeniem i było to bardzo wyzwalające. W tym momencie nawet nie myślałem o Ensi.

Nasze wywiady stały się regularne i kontynuowane po wyleczeniu. Był bardzo mądrym człowiekiem, a także bardzo ciekawym.

„Shubad”, powiedział mi kiedyś, „jedna rzecz mnie niepokoi”. Spojrzałem na niego wyczekująco. „Pamiętasz, kiedy próbowałeś mi wyjaśnić swoje doświadczenie śmierci?” Skinąłem głową. - Skąd wiedziałeś, o co chciałem zapytać?

Jeśli ludzie bali się czegoś więcej niż śmierci, to były to moje wyprawy do ich głów. Ale nie mogłem tego kontrolować. Nigdzie nie chodziłem celowo. To się po prostu stało i nie mogłem tego powstrzymać. Ale można było temu zapobiec. Wiedziałem to. Potwierdziło to doświadczenie mojego przybycia do zigguratu An. Przepływ myśli można było zatrzymać - ale nie wiedziałem jak.

"Szabad, czy ty mnie słuchasz?" Zawołał mnie. Spojrzałem na niego. Musiałem myśleć przez długi czas, zanim zdałem sobie z tego sprawę.

„Tak,” odpowiedziałem, „Przepraszam, sir, pomyślałem.” Przez chwilę szukałem słów, ale potem zdecydowałem się powiedzieć, co w tej chwili przyszło mi do głowy. Może uda mu się to rozwiązać. Próbowałem mu wytłumaczyć, że nie ma zamiaru. Obrazy, myśli pojawiają się nagle przed twoimi oczami i sam nie wiem, co z nimi zrobić. Powiedziałem też, że nie zawsze wiem, o czym wtedy mówię. Czasami jest tak, jakby coś mnie przerastało. Słuchał uważnie. Skończyły mi się słowa, byłem zmęczony i zawstydzony. Byłem zdezorientowany i nie wiedziałem, co mówię.

„Jak to działa?” Zapytał, wyjaśniając. „Jak to działa, kiedy to się dzieje? Jak to jest? Opisz to! Proszę spróbować. "

„Czasami zaczyna się od emocji. Uczucie - raczej nieświadome - coś nie pasuje. Coś jest innego niż powinno. Nie jest to nic określonego, namacalnego, świadomego. Wykracza poza mnie i jednocześnie jest we mnie. Potem pojawia się obraz - niejasny, raczej podejrzany i nagle obce myśli przychodzą mi do głowy. Nie są to zdania w prawdziwym znaczeniu tego słowa - są one mieszaniną czasami słów i uczuć, a czasami obrazów i intuicji. Ale przede wszystkim jest to bardzo denerwujące. Czuję, że dotarłem do miejsca, do którego nie należę i nie mogę tego zatrzymać. Czuję, że jednocześnie manipuluję i jestem manipulowany. Sam nie mogę tego powstrzymać, ale można to powstrzymać. Wiem to."

Podał mi szalik. Nie zdając sobie z tego sprawy, łzy popłynęły mi z oczu. Wytarłem je. Czułem się zakłopotany. Bałam się, że nie uwierzy mi, że to, co mówię, jest mało prawdopodobne, ale przede wszystkim bałam się, że zacznie się mnie bać. Wywiady z nim były dla mnie bardzo ważne. Uwolnili mnie od własnego bólu i dali mi informacje, których potrzebowałem, aby zostać dobrym Ashipu.

Przyszedł do mnie. Położył mi rękę na ramieniu i powiedział: Czego się boisz? Zawsze masz szansę zbadać swoje emocje, jeśli masz wątpliwości. "Uśmiechnął się na moje zażenowanie i zapytał:" Skąd wiesz, że to może się skończyć? "

Szczegółowo opisałem mu sytuację, która miała miejsce w świątyni Any. Nie wiedziałem, kto zatrzymał ten proces, ale wiedziałem, że ktoś musi to zatrzymać. Może Ninnamaren wiedziałby, kto ma podobne zdolności. Nie wiedziałem więcej.

On myślał. Milczał długo i napięcie zaczęło ustępować. On miał rację. Zawsze mogłem zbadać jego emocje, zawsze mogłem dowiedzieć się, co się dzieje. Jedyną rzeczą, która powstrzymywała mnie przed zrobieniem tego, był strach, że dowiem się czegoś, czego tak naprawdę nie chciałem wiedzieć.

Nagle powiedział: "Może ma tę samą umiejętność zikkuratu Ensi Anovy. Spróbuję się dowiedzieć. Słuchaj, Sabad, która wciąż wie, że masz tę umiejętność?

„Nikt oprócz babci i Ellit” - odpowiedziałem i przed oczami pojawiło mi się zdjęcie księdza, który w tym czasie przyszedł do naszego domu. „Nie, proszę pana, jest ktoś, kto najprawdopodobniej o tym wie.” Opowiedziałem mu o wizycie mężczyzny i tym, co się stało, gdy wychodziłem z pokoju. Ale nigdy więcej go nie widziałem. Przez chwilę zadawał mi pytania i pytał o szczegóły, więc nie zauważyliśmy, że w pokoju pojawiła się Ensi.

"Wiesz," powiedział, "jest bardzo mało prawdopodobne, że zabiorą cię do świątyni tak niewielkiej. A jeśli cię przyjęli, to miałeś orędownika - przerwał - najprawdopodobniej - dodał po chwili.

Moje serce zaczęło bić. Uczucia wróciły i zostały zaatakowane. Chciałem zostać i chciałem odejść. W jakiś sposób zakończyłem rozmowę i pożegnałem się. Zamieszanie we mnie rosło i nie wiedziałem, jak go powstrzymać.