„Baron Friedrich Wilhelm Heinrich Alexander von Humboldt (14 września 1769 r., Berlin - 6 maja 1859 r., Berlin) - niemiecki naukowiec-encyklopedysta, fizyk, meteorolog, geograf, botanik, zoolog i podróżnik, młodszy brat naukowca Wilhelma von Humboldta. Ze względu na zakres jego zainteresowań naukowych współcześni nazywali go Arystotelesem XIX. stulecie. Opierając się na ogólnych zasadach i stosując metodę porównawczą, stworzył takie dyscypliny naukowe jak geografia fizyczna, przyrodoznawstwo, geografia ekologiczna roślin. Dzięki badaniom Humboldta położono naukowe podstawy geomagnetyzmu. Ogromną wagę przywiązywał do badań klimatycznych, opracował metodę izoterm, stworzył mapę ich rozmieszczenia i faktycznie położył podwaliny klimatologii jako nauki. Opisał szczegółowo klimat kontynentalny i przybrzeżny oraz określił charakter różnic między nimi. Członek Berlińskiej (1800), Prusko-Bawarskiej Akademii Nauk, członek honorowy Petersburskiej Akademii Nauk (1818).

Tajemnica, dlaczego świat naukowy jest tak nieadekwatny i popularyzujący pracę tego naukowca, leży w jednym zastrzeżeniu, które jest nierozerwalnie związane z wieloma publikacjami zawierającymi informacje o tym naukowcu. On, jako swoje najważniejsze zadanie, zobaczył "rozumienie natury jako całości i gromadzenie dowodów na współzależność sił przyrody".

Podkreślam raz jeszcze: „rozumienie natury jako całości ...”. Ale współczesna nauka akademicka robi dokładnie odwrotnie. Dzieli i dzieli naukę na sektory, podsektory i podsektory, więc jeśli rozumie się dość prosty proces, dziesiątki specjalistów z różnych dziedzin nauki musieliby gromadzić się w jednym miejscu na raz, każdy musiałby komentować, być słyszanym, a nawet zrozumiał. Zadanie, jak wszyscy rozumiecie, jest prawie nierozwiązywalne. Przynajmniej z powodu różnych interpretacji tych samych terminów przez ekspertów z różnych dyscyplin.

Nowoczesna organizacja zbierania, systematyzowania i analizowania danych naukowych w zasadzie przypomina zamieszanie Babilonu, w którym każdy próbuje krzyczeć tak głośno, jak to możliwe, mówić tak szybko jak to możliwe i nikt się nie rozumie. W takiej sytuacji nauka, a tym samym cała ludzkość, jest skazana na degradację. Naukowiec-fizyk, który nie rozumie chemii, mechaniki, biologii i matematyki, nigdy nie będzie w stanie odkryć niczego w życiu, ale spowoduje rzeczywistą szkodę dla nauki jako całości. Humboldt był świadomy i systematycznie opowiadał się za przekonaniem o potrzebie zintegrowanego podejścia do kształcenia lekarzy ogólnych z rozległą wiedzą w różnych dziedzinach wiedzy naukowej. A on sam - wszechstronny, doskonały analityk, teoretyk i niestrudzony praktykujący z encyklopedycznym myśleniem.

W jego przypadku jest to rzadki rodzaj naukowca, który nevysedává w biurze, ale w całym kraju na własnych nogach i dotyka wszystko z rąk. Bez przesady można powiedzieć, że udał się na drugim końcu świata i badane w obu półkulach tysięcy kilometrów kwadratowych za pomocą dużej liczby różnych urządzeń, w tym tych, które zaprojektowane, i podczas poruszania się pieszo i wszelkimi dostępnymi środkami transportu. Na przykład koń był w stanie pokonać ponad sto verstas dziennie. W wyniku jego podróży dane naukowe zostały zgromadzone metodą instrumentalną, która była podstawą wielu odkryć i wynalazków.

Niektóre z eksperymentów Humboldta szokują nas dzisiaj. Na przykład studiował elektryczność statyczną, lub jak to się nazywało - galavaniku - w ten sposób: Dr. Schaldern przeciął skórę niechcianych zmarłych w berlińskiej kostnicy, aby Humboldt mógł zbadać wpływ uderzenia elektryczności na ludzkie mięśnie. I nie jest to najbardziej niezwykła rzecz w jego biografii.

Na przykład, z encyklopedii i świadectw historycznych, istnieją fragmenty raportów, które Baron był oficerem wywiadu kadry i jego podróże były finansowane nie tylko przez Pruskiej Akademii Nauk, ale także specjalną wyprawę Sztabu Generalnego Imperium Rosyjskiego. Po prostu - to jak RR Siemionow-Tien-Shan i NM Przewalsk szpiegowskiej w niepełnym wymiarze czasu, który dostarczył budynku nr 6 na Placu Pałacowym w Petersburgu, który znajdował się Ministerstwo Spraw Zagranicznych, dokładnych map i innych cennych informacji istotnych dla wywiadu wojskowego..

A praktyczne dziedzictwo, które Humboldt pozostawił swoim potomkom, jest po prostu niemożliwe do docenienia. Tylko duże monografie, jeśli nie liczymy na inne drobne prace naukowe, napisały ponad trzydzieści. Jest jednak dość dziwne, że tylko sześć monografii przetłumaczono na język rosyjski. Niewiarygodne, ale prawdziwe: praca honorowego członka Akademii Nauk w Piotrogrodzie nie została przetłumaczona na język rosyjski! I jest oczywiste, że nie jest to jedyna ciekawostka w biografii wielkiego naukowca, i będziemy nadal mówić o jeszcze jednym dziwaku.

12.4.1829 kwietnia XNUMX r., Po długich przygotowaniach, nadzorowanych przez przyjaciela barona, hrabiego Georga von Cancrina, ówczesnego ministra finansów Imperium Rosyjskiego, Humboldt wraz ze swoimi współpracownikami Gustavem Rose i Christianem Gottfriedem Ehrenbergiem udał się z Berlina do Sankt Petersburga. Ale ostatecznym celem nie była stolica Rosji, ale Syberia i Ural. Dokładniej, cesarz Nikołaj Pawłowicz potrzebował dokładnych i wyczerpujących informacji o stanie złóż miedzi, srebra i złota. Prawdopodobnie było to zadanie na tyle delikatne, że nie mógł sobie z nim poradzić specjalista o najwyższych kwalifikacjach, ale też osoba o przyzwyczajeniach oficera wywiadu. Dziwne…

Jakie były przyczyny takiego dziwnego interesu, możemy się jedynie domyślać, ale fakty mówią tak: droga ekspedycji została ustalona z góry. Od Petersburga do Moskwy, a następnie Władimir - Niżny Nowogród - Kazań - Perm - Jekaterynburg. Po Wołdze udali się do Kazania, a potem kontynuowali konno.

Od Perm naukowcy kontynuowali podróż do Jekaterynburga, gdzie spędzili kilka tygodni na odkrywaniu i eksplorowaniu złóż żelaza, złota, platyny i malachitu. Tam Humboldt zaproponował zmniejszenie powodzi kopalni złota, zwalniając jezioro Sharataš w pobliżu Jekaterynburga. Władza Humboldta była tak wielka, że ​​jego propozycja została przyjęta mimo protestów lokalnych górników. Badacze odwiedzili także słynne rasy Ural, w tym Nevjansk i Vrchnururinski.

Następnie kontynuowali podróż przez Tobolsk do Barnaul, Semipałatyńsk, Omsk i Miass. W ekspedycji na stepy Barabaszów ukończyła kolekcje zoologiczne i botaniczne. Po przybyciu do miasta Miass, gdzie Humboldt obchodził sześćdziesiątych, projekt kontynuował objazd południowego Uralu Zlatoust, Kičimska, Orenburg i Orsk. Po wizycie ileckých złoża soli kamiennej pasażerowie dotarli do Astrachania, a następnie „sprawiły, że krótka podróż do Morza Kaspijskiego.” W drodze powrotnej odwiedził Moskwa Humboldt University, gdzie był na jego cześć zorganizowano uroczyste spotkanie. 13. W listopadzie 1829 członkowie ekspedycji powrócili do Petersburga.

O tym, co wyprawa przyniosła Nikołajowi I, nie wiadomo, ale po powrocie do Berlina Aleksander von Humboldt poszedł do pracy i napisał obszerne dzieło składające się z trzech tomów, zatytułowane „Azja Środkowa. Badanie pasm górskich i klimatologii porównawczej ”. I tutaj robi się dziwnie. Bardzo mylące jest to, że Humboldt początkowo zaczął pisać swoją monografię nie w swoim ojczystym języku, ale po francusku.

Absurdalność sytuacji można wytłumaczyć tylko w jeden logiczny sposób. Wyjaśnię. Jeśli sam baron napisał to dzieło z własnej woli, czy użyłby tak uciążliwej i niepotrzebnej pracy? Oczywiście, że nie. Oznacza to, że napisał on na podstawie umowy, a jeden z jej punktów jest warunkiem, który zobowiązuje autora do przekazania rękopisu w języku francuskim. Więc klientem był Francuz? Prawie. Wyprawa była prowadzona w interesie rosyjskiego rządu.

Ostatni z wysokich rangą urzędników rosyjskich, z którymi Humboldt negocjował w Dorpacie (obecnie Tallin) przed jego powrotem do Prus, był dyrektorem Obserwatorium Pulkovo, akademik V. Ja. Struve. Prawdopodobnie działał jako klient, pisząc tę ​​pracę. Dlaczego po francusku? A w jakim języku mówił w tym czasie Sankt Petersburg i cała rosyjska szlachta?

Tu leży tajemnica tego absurdu. Bardzo proste wyjaśnienie zawiera wszystkie niezrozumiałe punkty. Ale jest następujące logiczne pytanie, dlaczego książka została wydana w Paryżu, a nie w Rosji? Myślę, że ma to również proste wyjaśnienie. Odpowiedź może być zawarta w treści samego dzieła. A rosyjscy cenzorzy nie musieliby drukować. Jest jednak jeszcze jedna interesująca rzecz. Obecne oficjalne źródła wspominają pracę Humboldta zatytułowaną „Azja Środkowa”, ale w bibliografii nie ma takiego tytułu. Oczywiście jest to krótki tytuł, który w oryginale wyglądał inaczej.

Ale ta praca nie jest wymieniona na oficjalnej liście prac naukowców. Dlaczego? Ta tajemnica nie pozostawiła mnie obojętnym na mojego starego przyjaciela z Polski, historyka Bruce'a Kolducza, który odkrył jedną zapomnianą kopię oryginalnego wydania trzyczęściowej pracy Humboldta. Jak łatwo się domyślić, było to w USA. Dokładniej, na University of Michigan (tutaj jest kopia cyfrowa).

Następnym krokiem było wykorzystanie specjalnego programu komputerowego do zeskanowanych stron tej książki, aby przetłumaczyć je na format tekstowy do późniejszego tłumaczenia na język polski i rosyjski (oto wyniki badania).

Możliwe było użycie rosyjskiego tłumaczenia tej książki z 1915 (tutaj jest kopia cyfrowa). Chyba że było w nim jedno „ale”. Rosyjskie wydanie już we wstępie stwierdza, że ​​manuskrypt został zredagowany. Podobno z powodu braku odpowiedniej wiedzy naukowej francuskiego tłumacza. Podobno w wyniku nieznajomości PI Borodzich w tłumaczeniu pojawiła się duża liczba błędów. Jednak już dawno wiemy, że jest to często sposób na usunięcie „przeszkadzających” informacji i zastąpienie „nieodpowiednich” słów. Na przykład zamiast „Tatar” - „Tatar” lub zamiast „Kataj” - „Kitaj” (Chiny) i tak dalej. Dlatego nawet bez szczegółowej analizy porównawczej dwóch wersji monografii jasne jest, że konieczne było użycie oryginalnego francuskiego wydania z 1843 r., Co zrobił również mój przyjaciel.

A teraz krótko powiem wam, czego się dowiemy, kiedy użyjemy francuskiego wydania, które zostało opublikowane w życiu Alexandra von Humboldta.

Lwia część czasu spędzonego na wyprawie poświęcona jest szczegółowym badaniom płaskowyżu tatarskiego (Plateau de la Tartarie), położonego między Ałtaj a Uralem Południowym. Wiele napisano o „dialektach tatarskich”, „języku tatarskim”, „prowincjach tatarskich”. Potwierdza doniesienia średniowiecznych podróżników, że „Ałtaj” oznacza „Złote Góry”, a tym samym dowodzi, że ludzie mieszkający w Ałtaju nazywani byli „Złotą Hordą”. Jednocześnie jednak wielokrotnie twierdzi, że w Ałtaju nigdy nie było złota!

Wydaje się niewiarygodne, że w tym czasie Humboldt mógł łatwo mierzyć wysokości w stosunku do poziomu morza. Na przykład twierdzi, że płaskowyż tatarski i obszar między Morzem Kaspijskim a Morzem Aralskim nadal spada poniżej poziomu oceanu na świecie, a tutaj emanuje emocjami i desperacko wzywa:

"Ludzie! To się naprawdę stało! Sam to widziałem! "

W jednym miejscu autor opisuje dość sensacyjne szczegóły. Twierdzą, że „dziś nazywają tatarskich Mongołów”, a następnie wiele razy używają terminu „Moall” lub „Moallia”. Ten sam etnonim został użyty przez ambasadora Karola IX dla mieszkańców Syberii. Guillaume de Rubruk, gdy pisał raport ze swojej podróży na dwór Mangu Khana (syna Czyngis-chana). Nie ma wątpliwości, że ci sami ludzie nazywali się Mogully, Mangul, Mungala lub Great Mogol. Co najważniejsze: Humboldt napisał, że na własne oczy widzieli wiele martwych ciał Moala (Tatarzy) i wszyscy mieli wygląd europejski, a Mongołowie i Turcy nie mieli ze sobą nic wspólnego.

Bardzo bym chciał uwierzyć, że po przeczytaniu tego akapitu większość ludzi w końcu otwiera oczy. I zrozumie znaczenie wielkiego spisku, którego celem było ukrycie prawdy o Wielkim Tacierzu i wszczepienie mitu jarzma mongolsko-tatarskiego. Takie kolosalne wysiłki i inwestycje w skali astronomicznej były faktycznie uzasadnione tylko wtedy, gdy stanowiły usprawiedliwienie zbrodni popełnionych przez korporacje, które ujęły władzę.

Jeśli ktoś nie zrozumiał, co to jest, to wyjaśnię:

Nikt nie będzie walczył z ich. Aby ludzkość ta sama krew, konieczne jest podzielenie narodu na dwie części i zmusić dwóch do uwierzenia, że ​​druga część nie jest jego krwią, ale wrogiem. Z tego powodu powstał mit o dzikich koczownikach i barbarzyńcach ze Wschodu, którzy tęsknią za krwią słowiańskich dzieci. Wszyscy, którzy są na wschód od Sankt Petersburga, a zwłaszcza w Moskwie, nie są osobami, które przepraszają za zbrodnię i muszą zostać eksterminowane.

Mieszkańcy europejskiej granicy Tartarii byli przekonani, że mieszkańcy Wołgi nie byli ludźmi, i tak rozpoczęła się bratobójcza wojna, w której jeden zabił drugiego. A dzięki katastrofie, która następnie wymazała z powierzchni Ziemi wszystkie miasta na wschód od Uralu, wraz z ludźmi, mamutami i gryfonami, zwyciężyli ci, którzy uważali się za „nie-Tatarów”.

A kogo teraz nazywają barbarzyńcami, hordami, ugrofinami, Mordorem? My! Wygląda na to, że jesteśmy teraz w miejscu „mongolskich Tatarów”. To zapłata za to, co zrobili nasi przodkowie. I chociaż nie była to ich wina, ale rządzący Oldenburg-Rzymianie, bumerang powrócił na przestrzeni wieków, a dziś jesteśmy traktowani dokładnie tak, jak kiedyś z Tartarią.

Aby historia się nie powtórzyła, musimy znać przeszłość i uczyć się na niej. I aby rozpoznać naszą historię, nie ma wiele do zrobienia. Po prostu wystarczy, by mieć rzeczywisty materiał (który nie może całkowicie zniszczyć lub sfałszować) i polegać na zdrowym rozsądku.

Z czasem to, co na początku wydaje się tylko wersją, z pewnością potwierdzają świadectwa, które często są zawarte w źródłach okłamywanych przed wszystkimi. Jednym z najcenniejszych takich źródeł jest niewątpliwie „Azja Środkowa” Humboldta. Myślimy teraz, że do dziś ujawniliśmy dowody, które podają w wątpliwość wiarygodność oficjalnie uznanej chronologii, i okazuje się, że Alexander von Humboldt nie wątpił, że Strabo i Eratosthenes żyli niespełna sto lat przed nim. Przekonały to nazwy syberyjskich rzek, miast i pasm górskich, a także ich opisy różnych autorów w różnych czasach.

Bardzo często wspomina o „wyprawie eksploracyjnej Aleksandra Wielkiego do Tartarii”. To, co wydaje się nam dzisiaj niewiarygodne, było dla Humboldta oczywiste. Twierdzi na przykład, że Biegun Północny był ostatnio w regionie Wielkich Jezior w Ameryce Północnej!

Ponadto wielokrotnie wspominał Marco Polo, który mieszkał w stolicy Tartarii. A on mówi, że Kara-Kurum i jego mieszkańcy nie różnili się od miast i ich mieszkańców w Polsce czy na Węgrzech i było wielu Europejczyków. Wspomina także o istnieniu ambasady Moskwy w tym mieście. Pokazuje to, że pomimo oderwania Moskwy od Wielkiego Tatarzy, stosunki dyplomatyczne nadal istniały. Obecnie widzimy podobną sytuację, gdy po separacji z Rosją, szczególnie "wolna" Moskwa objęła ambasady nowo powstałych, nieistniejących krajów.

Ale nie jest to najważniejsza rzecz, jaką można uzyskać od Humboldta. Można bez końca podziwiać występ członków ekspedycji, którzy zgromadzili ogromne archiwum danych na temat geologii, topografii, etnografii, historii, zoologii i botaniki ogromnych terytoriów w ciągu zaledwie sześciu miesięcy. Ale najważniejsze jest między wierszami. Ogromna ilość wysokości i płaskorzeźby nizinne, linie kierunkowe pola magnetycznego Ziemi i jego intensywność, a także obliczenia dokonane po przeciwnej stronie planety w Ameryce Południowej w celu określenia ziemskiej grawitacji, wymuszają zakończenie prawdziwego celu całego przedsięwzięcia.

Fakty te pośrednio potwierdzają, że Humboldt dobrze wiedział o katastrofie i miał własną teorię dotyczącą jej przyczyn. Próbował znaleźć potwierdzenie swoich wniosków: że można stworzyć system przewidywania przyszłych katastrof.

Jakie wnioski wyciągnął Brusek Kolducz z jego misji, a potem nazwał je Teorią Humboldta?

1.) Dziwne wydarzenia w atmosferze zaobserwowano w Europie, Chinach i na Syberii. Zarówno Europejczycy, jak i jezuici działający w Chinach wysłali swoich astronomów, aby zbadali te zjawiska. Chiński cesarz również zlecił jego duchownych i od tego czasu modlił się za Ałtaj.

2.) Syberia, Ameryka Południowa i Północny Wschód zostały zaatakowane przez rój meteorytów „złotego piasku”. Cząsteczki złota miały „kształt wirowy”, co sugeruje, że gdy złoto znajdowało się w stanie ciekłym (zanim zestaliło się na ziemi), było narażone na pewien rodzaj wirowego pola elektromagnetycznego. Przypomnę, że służba meteorologiczna w Imperium Rosyjskim została założona w 1725 roku. Co myślisz? Czy chcieli nadawać prognozy pogody w radiu? Czy rozumiesz znaczenie słowa „meteorologia”? Co robi meteorolog? Tak, to wszystko: stacje pogodowe pierwotnie rejestrowały wszystkie przypadki meteorytów spadających na Ziemię. A od 1834 r. Zgodnie z dekretem cara Mikołaja zacząłem rejestrować zmiany w polu magnetycznym Ziemi. I na pewno było to związane z wynikami wyprawy Humboldta.

3.) Pojawiły się „elektryczne prądy atmosferyczne”, które „nakładały” różne metale na pękanie niektórych skał.

4.) Pojawiła się „Wielka Równina Kaspijska”, która została zalana wodą z Arktyki. Humboldt uważa, że ​​znajdował się poniżej poziomu morza i naturalnie była woda oceaniczna. Fala powodzi z Oceanu Arktycznego zalała obszar od Morza Kaspijskiego do jeziora Bajkał, a nacisk tej ogromnej masy wody na skorupę ziemską spowodował tymczasowy spadek w stosunku do poziomu morza.

5.) Nowo utworzone morze wewnętrzne destabilizuje obrót planety, ponieważ środek ciężkości planety nie pokrywa się z osią obrotu. Uzupełniająca destabilizacja powoduje stopniowe zmniejszanie obszaru pod tym morzem azjatyckim, jednocześnie „wypychając” pobliskie góry.

6.) Występują fluktuacje i zmiany w polu magnetycznym.

7.) Oś obrotu zostaje przesunięta w inne miejsce. Wynika to z braku równowagi planety jako żyroskopowego systemu. Nie ma jednak całkowitego wywrócenia, ponieważ wszystkie systemy obrotowe są stabilne. Ponadto masa wody na planecie i, w mniejszym stopniu, magma w głębi Ziemi tworzą siły hamujące.

8.) Potem jest kolejna fala. Woda z Morza Śródlądowego przepływa przez Morze Kaspijskie do Morza Czarnego. Proces ten trwa kilka lat, ponieważ podczas pierwszej fali utworzono zaporę z pni drzew sprowadzonych z północy. Odgrywały one rolę zaworu, który spowalnia przepływ ze względu na różnicę przekroju, a tym samym zmniejsza przepływ wody. Podobne zjawiska mogą również wystąpić w Cieśninie Kerczeńskiej i Bosfor. W ten sposób Morze Śródziemne było chronione przez całą kaskadę „zaworów”.

9.) Zmiana osi obrotu Ziemi powoduje dziesięcioletni okres równoważenia lądu i morza, tak że działanie siły odśrodkowej powoduje serię zanikających uderzeń, podobnych do trzęsienia ziemi. Nowy równik ma średnicę większą niż nowy „Łańcuch Polarny”. W niektórych miejscach rosną grzbiety górskie i płaskowyże. W innych miejscach zachodzi proces odwrotny. Obszar między dzisiejszym Morzem Kaspijskim a Morzem Aralskim zmieni się w depresję. Dzisiejsza szczelina kumo-manycha między Morzem Czarnym a Kaspijskim, po „pęknięciu” na niższy poziom, zaczyna znów rosnąć, a cieśnina między tymi morzami zamyka się.

Teraz myślę, że dziś jest dla ciebie jasne, że jest teraz! - wymyślamy koło. Wszystko, co wcześniej znalazłem, i I. Davidenko, A. Stěpaněnko, A. Lorenc i wielu innych autorów (wszystkich szanowanych badaczy nie można wymienić) było znane dwieście lat temu. Ponadto podczas zmian w skali planetarnej prowadzono systematyczne obserwacje, których wyników nigdzie nam nie znamy.

A może nawet jest dobre. Trudno jest wziąć pod uwagę pozytywną znajomość daty własnej śmierci. Przynajmniej nie chciałbym znać swojej przyszłości.

Każdy dzień ma być ostatnim dniem i nie myśleć o tym, ile pozostało. Przed nami przyszłość jest jasna. Znamy ją już z ławek szkolnych.