Pochodzenie tego rękopisu owiane jest tajemnicą. Księga Welesa (lub też Księga Vlesa lub Księga Welesa) jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych dokumentów historycznych na świecie. Trzydzieści pięć drewnianych paneli o grubości około pięciu milimetrów i wymiarach około 22 x 38 centymetrów miało otwory do mocowania paska.

Tabele te zawierały modlitwy i krótkie opowiadania o najstarszej słowiańskiej historii. Ale oryginał książki widział tylko jedną osobę, która opowiadała jej o niej w tym czasie. Czy można go uznać za prawdziwy dokument historyczny?

Trofeum wojskowe z nieznanego gospodarstwa

Wszystkie świadectwa z historii książki Velesa pochodzą od emigranta, autora dzieł sztuki i badacza folkloru słowiańskiego Jurija Pietrowicza Miroljubowa.

Według jego wersji podczas rosyjskiej wojny domowej w 1919 roku pułkownik Białej Gwardii Fiodor (Ali) Izenbek znalazł się w zniszczonej siedzibie książąt Donsko-Zacharzhevsky (według innych zeznań jego samego w siedzibie Neljudov-Zadonsky lub Kurakin), która znajdowała się w Orłowskiej, lub na Mierzei Kurońskiej stare drewniane deski pokryte nieznanymi znakami pisanymi.

Tekst został porysowany lub pocięty, a następnie pomalowany brązową farbą i ostatecznie pokryty lakierem lub olejem.

Izenbek podniósł talerze i nie wypuścił ich z rąk przez całą wojnę. Na wygnaniu osiadł w Brukseli, gdzie rękopis przedstawiał JP Miroljubovą.

Zrozumiał wartość znaleziska i od razu postanowił zachować je dla historii. Izenbek zabronił wynoszenia talerzy z domu, nawet na krótki czas. Miroljubov przyszedł do niego, a ich właściciel zamknął go w domu, podczas gdy on przepisywał rękopis. Praca trwała piętnaście lat.

13. Sierpień 1941 Izenbek zmarł z powodu udaru mózgu. Belgia była już terytorium okupowanym przez nazistów. Według wspomnień Miroljuba, gestapo z księgi Velesa zostało zebrane i przekazane Dziedzictwu Przodków (Ahnenerbe).

Po 1945 r. Dowództwo radzieckie zajęło część archiwów tej organizacji, przetransportowało je do Moskwy i utrzymało w tajemnicy. Dostęp do nich jeszcze nie istnieje. Możliwe, że płyty książki Velesa pozostały nienaruszone i nadal znajdują się w tym samym archiwum.

Według oświadczenia Miroljuba, był w stanie skopiować 75% tekstu tabel. Niestety, nie ma rozstrzygających dowodów na to, że poza Miroljubem jest ktoś inny.

Na uwagę zasługuje również fakt, że rękopis Miroljuba nie sfotografował go, nawet jeśli zajęło mu to tylko piętnaście minut, a nie piętnaście lat (następnie wprowadził jeden losowy obraz jednego ze stołów). A poza tym o istnieniu książki Velesa poinformował dopiero po śmierci Izenbeka, który nie mógł już tego potwierdzić ani zaprzeczyć.

Życie Słowian

Zachowany tekst zawiera sześć rozdziałów. Pierwsza opowiada o marszu starosłowiańskich plemion z Sedmiriča, druga opisuje ich podróż do Syrii, gdzie wpadają w niewolę króla Nebukadnesara z Babilonu.

Trzeci poświęcony jest legendom o pochodzeniu plemion słowiańskich, czwarty i piąty opisują wojny z Grekami, Rzymianami, Gotami i Hunami, którzy chcieli zająć terytorium Rosji. Wreszcie rozdział szósty dotyczy okresu smutku (znany również jako okres konfliktu, kiedy mieszkańcy starożytnych Rosjan byli pod jarzmem Imperium Chazarskiego. Książka kończy się przybyciem Varagian, którzy później zostali książętami w rosyjskich miastach.

Badania i pierwsze publikacje

W 1953 roku Jurij Mirolyubov udał się do Stanów Zjednoczonych i zapoznał się z przepisanymi tekstami wydawcy AA Kura (były rosyjski generał Aleksander Aleksandrowicz Kurenkow), który zaczął je drukować w magazynie Žar-ptica. Pierwszy artykuł nosił tytuł The Colossal Historical Stunt.

Historycy i lingwiści zaczęli zwracać uwagę na książkę Velesa. W 1957 r. Światło dzienne ujrzały prace S. Lesný (pseudonim SJ Paramonov, rosyjskiego emigranta mieszkającego w Australii) Historia „Rosjan” w niezniekształconej formie, w której rękopisowi poświęcono kilka rozdziałów. To S. Lesný nazwał książkę znaleziska Velesa (zgodnie z pierwszym słowem „Vlesknigo” na tabliczce nr 16) i stwierdził, że są to prawdziwe teksty, napisane przez wolchów, którzy byli sługami boga bogactwa i mądrości Velesa.

Z pisemnych zeznań historycy mają do dyspozycji jedynie akta Miroljubova i fotografię jednej z dostarczonych przez niego tablic. Jeśli jednak tabele są prawdziwe, można powiedzieć, że starożytni mieszkańcy Rosji mieli swój własny dokument, jeszcze przed przybyciem Cyryla i Metodego.

Ale autentyczność książki Velesa jest kwestionowana przez oficjalną naukę.

Ekspertyza fotografii tekstowej

W 1959 roku współpracownik Instytutu Języka Rosyjskiego AN ZSRR LP Żukowska przeprowadził eksperta fotografii płytowej. Jej wyniki zostały opublikowane w czasopiśmie Otázky jazykovědy. We wnioskach stwierdzono, że zdjęcie nie było zdjęciem talerza, ale obrazem na papierze! Za pomocą specjalnego promieniowania na zdjęciu znaleziono ślady fałd. Czy można wygiąć drewnianą deskę?

Z jakiegoś powodu powstaje pytanie: dlaczego Miroljubov musiał opublikować zdjęcie papierowej kopii na slajd? Czy te płyty rzeczywiście istnieją?

Argumentem przeciwko autentyczności Księgi Velesa mogą być także informacje historyczne, których nie potwierdzają żadne inne źródła. Opis wydarzeń jest zbyt niejasny, nazwiska rzymskich lub bizantyjskich cesarzy i dowódców nie są wymienione. W książce oczywiście brakuje dokładności lub faktów. Manuskrypt jest napisany specjalnym alfabetem, który reprezentuje specjalny wariant cyrylicy. Zawiera jednak graficzną formę pojedynczych liter, które nie są cyrylicą ani alfabetem helleńskim. Zwolennicy autentyczności tekstu nazywają ten alfabet "wesołą".

9. P. Zhukovska, a później OV Tworogov, AA Alexeyev i AA Zaliznjak dokonali analizy językowej tekstu manuskryptu i niezależnie doszli do wspólnego wniosku. Przede wszystkim jest to niewątpliwie leksykon słowiański, ale jego fonetyka, morfologia i składnia są chaotyczne i nie pokrywają się z istniejącymi danymi o językach słowiańskich z IX wieku.

Jednak poszczególne osobliwości językowe są ze sobą tak sprzeczne, że język rękopisu nie może być językiem naturalnym. Jest to prawdopodobnie efekt działalności fałszerza, który niewiele wiedział o budowie dialektów i mowy starosłowiańskiej. Pewne osobliwości fonetyki i morfologii tekstu (np. Stwardnienie syczenia) należą oczywiście do późniejszych procesów językowych.

Można znaleźć inne dziwactwa. Imiona bogów indoirańskich są przedstawione w ich obecnej formie (na przykład w językach słowiańskich Indra wyglądał jak Jadr´, Sur´ja jak Syľ itp.). Teksty posługują się terminami historycznymi i geograficznymi, które powstały w późniejszych czasach (można to zweryfikować w książkach autorów greckich lub wschodnich).

Oznacza to, że ekspertyza językowa potwierdza wnioski dotyczące fałszerstw. Osoba, która stworzyła książkę Velesa, celowo postawiła sobie za cel stworzenie efektu mało zrozumiałej przeszłości. Samowolnie dodawał lub usuwał końcówki, pomijał i mylił samogłoski, a także dokonywał zmian fonetycznych na wzór słów polskich, czeskich i serbskich, z większością błędów - z błędami.

Autor!

Naturalnie pojawia się pytanie: kto może być autorem fałszerstwa?

Sam pułkownik Ali Izenbek? Ale on, jak wiadomo, nie był zainteresowany publikowaniem tekstów, a co więcej, nie chciał, aby w ogóle zabierano je z domu. I czy oficer wojskowy, który nie miał żadnego wykształcenia filologicznego, był w stanie wymyślić nowy język i napisać dzieło na wysokim poziomie narodowej epopei?

19. P. Žukovska łączy fałszerstwo z nazwą kolekcjonera i fałszerza słowiańskich stron AI Sulakadzeva, żyjących na początku 19. (1771 - 1829), ważny zbiór rękopisów i dokumentów historycznych, znany z licznych błędów.

W katalogu swojego zbioru rękopisów Sulakadzev wskazuje na pracę nad czterdziestoma pięcioma płytami bukowymi Jagipa, Gana, kierunek IX wieku. Co prawda książka Velesa składa się z mniejszej liczby płyt, ale w obu przypadkach czas jest taki sam. Wiadomo, że po śmierci kolekcjonera wdowa sprzedała po niskich cenach zbiór fałszywych rękopisów.

Większość naukowców (o. V. Tvorogov, AA Aleksiejew itp.) Zgadza się, że tekst książki Velesa został sfałszowany przez samego JP Miroljuba w latach pięćdziesiątych, tym bardziej, że był jedynym, który wydawał się widzieć zapamiętany talerze. I to on wykorzystał rękopis zarówno dla pieniędzy, jak i dla własnej chwały.

A co, jeśli to nie jest podróbka?

Zwolennicy prawdy Księgi Velesa (BI Jacenko, JK Begunov itp.) Twierdzą, że została napisana przez kilku autorów w okresie około dwóch do pięciu wieków. i została ukończona w Kijowie około 880 r. (przed zajęciem miasta przez Olega, o którym w książce nic nie mówi).

Naukowcy uważają, że ich znaczenie jest nie tylko porównywalne z kroniką znaną jako Legenda wczesnych lat, ale że jest jeszcze wyższa. Książka Velesa opowiada o wydarzeniach z początku 1. tysiąclecia pne, dlatego rosyjska historia jest bogatsza o tysiąc pięćset lat!

Każdy badacz manuskryptów wie, że prawie wszystkie z nich trafiły do ​​nas w znacznie późniejszych kopiach i odzwierciedlają warstwy językowe czasów transkrypcji. Renoma z lat starożytnych istnieje w inwentarzu dzieł XIV wieku i zawiera również pewne zmiany językowe tego okresu. Podobnie Księga Velesy nie powinna być oceniana tylko w kontekście językowym IX wieku.

Najważniejsze jest to, że daje naukowcom możliwość poznania wczesnej historii narodu rosyjskiego. A jeśli autentyczność tablic zostanie udowodniona, wtedy ta historia przejdzie na nowy, wyższy poziom.