Wśród weteranów SS, którzy przeżyli, po wojnie krążyły pogłoski o dwudniowej konferencji w Strasburgu (1944), na której potajemnie spotkała się grupa wysokich rangą funkcjonariuszy Imperial Security (SD) pod dowództwem Ernsta Kaltenbrunnera. Mówi się, że opracowali plan ucieczki elity nazistowskich Niemiec do Ameryki Południowej. Od sierpnia 1944 r. Zaczęła działać tajna siatka „Schluss”. Nie tylko wybitni oficerowie SS i SD, ale także czołowi naukowcy i projektanci zaczęli podążać jego ścieżkami w krajach Ameryki Łacińskiej.

Trzeba przyznać, że nazistowskim Niemcom udało się dokonać wielkiego postępu naukowego i technicznego, w tym w przemyśle stoczniowym. Emerytowany amerykański pułkownik Wendelle C. Stevens ogłasza: „Nasz szpieg, w którym pracowałem pod koniec wojny, wiedział, że Niemcy budują osiem bardzo dużych łodzi podwodnych typu cargo i wszystkie zostały zwodowane i zniknęły bez śladu. Do dziś nie wiemy, gdzie się podzielić. Nie ma ich na dnie oceanu i nie ma ich w żadnym znanym nam porcie. To tajemnica. Ale można to wyjaśnić dzięki australijskiemu filmowi, który przedstawia duże niemieckie łodzie podwodne typu cargo na Antarktydzie, otoczone lodem i stojącą na pokładzie załogą ”.

„Stany Zjednoczone muszą podjąć środki zapobiegawcze przeciwko intruzom wylatującym z terytorium polarnego”.
Admirał Richard Byrd, 1947

Ten sam Stevens twierdził, że Niemcy testowali modele „latających dysków” i byli w stanie poczynić znaczący postęp na drodze do ich stworzenia. „Mamy sekretny fakt” - napisał były amerykański szpieg - „że niektóre ośrodki badawcze zostały przeniesione do miejsca zwanego Nową Szwabią.” „Dziś może to być kompleks o przyzwoitych proporcjach. Te duże łodzie podwodne cargo również mogą się tam znajdować. Uważamy, że co najmniej jedna fabryka rozwoju „dysków” została przeniesiona na Antarktydę. Mamy informacje, że inny został przeniesiony do Amazonii, a inny na północne wybrzeże Norwegii, gdzie mieszka duża populacja niemiecka. Są ukryte w tajnych podziemnych strukturach. "

Mały zwrot… W 1931 r. Pisarz Howard Lovecraft, który miał w zwyczaju angażować się w tworzenie transu i faktycznie opisywał swoje podróże do równoległych światów, opublikował reputację „Mountains of Madness”. Przedstawił w nim Szósty Kontynent jako tajemnicze miejsce, które wyobrażał sobie zamieszkane przez starożytne rasy, które kiedyś rządziły Ziemią. Lovecraft ostrzegł: w polarnych głębinach ukryta jest istota Zła, pierwotnego właściciela naszej planety, która w każdej chwili może powrócić na powierzchnię i przejąć absolutną władzę.

Według niektórych informacji latem 1940 r. W górnym lesie niedaleko miasta Kowary w południowo-zachodniej okupowanej Polsce powstał tajny ośrodek naukowy Wehrmachtu. Tam odbywał się trening żołnierzy i oficerów wyodrębnionych z elitarnych części Wehrmachtu. Przygotowali ich do działań wojennych w najtrudniejszych warunkach polarnych miast Arktyki i Antarktydy. Wkrótce w Wehrmachcie powstało niezwykłe stowarzyszenie generała Alfreda Richtera. Szkielet składał się z żołnierzy z centrum Kowaru. Uważa się, że naziści przetransportowali je łodzią podwodną do krainy królowej Maud, którą niegdyś dobrze zbadał norweski polarnik.

Niektórzy badacze twierdzą również, że Niemcy faktycznie wylądowali na Antarktydzie w 1941 roku - pod panowaniem Norwegii - i zbudowali tam swoją bazę „Oazę”. Dziś obszar ten znany jest jako Oaza Bungera, według amerykańskiego pilota, który odkrył go w 1946 roku. Antarktyczne „oazy” są nadal częścią kraju bez śniegu i lodu z nieznanych powodów.

W 1961 roku okazało się, że w głębi Antarktydy znaleziono złoża uranu. Podstawowe złoża znajdują się w Nowej Szwabii - Krainie Królowej Maud. Przygotowania do wydobycia użytecznych minerałów na lodowatym kontynencie jeszcze się nie rozpoczęły - utrudnia to porozumienie międzynarodowe z 1959 roku. Według niektórych danych, ponad 30 procent uranu w rudach Antarktyki, o jedną trzecią więcej niż w Kongo, znajduje się w najbogatszych złożach świata. Naziści, chcąc wyprodukować broń nuklearną, rozpaczliwie potrzebowali uranu. Wiedzieli też, że znajdą ten surowiec na Antarktydzie. Lider nazistowskiego „projektu nuklearnego” Werner Heisenberg, który badał próbki skał przywiezione przez niemieckiego badacza polarnego Wilhelma Filchnera w 1912 roku, zasugerował, że najbogatsze złoża wysokiej jakości uranu można znaleźć w głębinach Ziemi Królowej Maud. To kolejny argument przemawiający za twierdzeniem, że zainteresowanie nazistowskich Niemiec kontynentem polarnym jest uzasadnione.

Na koniec przedstawimy kolejny ciekawy cytat. W święto, na cześć zakończenia budowy nowego urzędu cesarskiego, Hitler samowolnie powiedział: „W porządku! Jeśli w tej redystrybuowanej Europie uda się dołączyć do kilku państw w ciągu kilku dni, wcześniej nie będzie problemów z Antarktydą… ”

Gdy ta informacja dotarła do prasy, stało się jasne, że dokumenty z kolekcji wybitnego myśliciela i dyplomaty Miguela Serrana wyciekły ze specjalnego magazynu w chilijskim Narodowym Archiwum Historii Wojskowej w Santiago. Niektóre z dokumentów w tajemniczy sposób zaginęły, zgodnie z życzeniem Serrano, niedostępne publicznie do 2014 roku, które rzekomo zawierały materiały związane z podziemnymi strukturami nazistowskich Niemiec pod koniec wojny na Antarktydzie. Chilijska prasa twierdzi, że w grę może wchodzić krąg byłego dyktatora Augusta Pinocheta, który utrzymywał przyjazne stosunki z Serrano. Już w latach 1950-60 rozwinął w kilku swoich książkach tezę, że Hitler nie umarł, ale znalazł schronienie w ogromnym podziemnym mieście, gdzieś na terytorium Nowej Szwabii, części Ziemi Królowej Maud.

Serrano twierdził, że w laboratorium nazistowskich Niemiec powstały maszyny latające nowej generacji. W swoich ostatnich listach do Pinocheta Serrano ogłosił, że ma dowody na to, że tajna baza nazistowskich Niemiec nie tylko została zachowana po wojnie, ale także znacznie się rozrosła. Teraz ten dowód jest niezawodnie ukryty w czyimś archiwum. Czy to znaczy, że ma coś do ukrycia?

 Przesyłanie ...